Η ορθή πατριωτική διαπραγμάτευση είναι εκείνη που εισάγει στη διαπραγμάτευση δικές της προτάσεις και κείμενα που προβλέπουν ό,τι καλύτερο για μια χώρα.
Όλο και περισσότεροι πολίτες έχουν καταλάβει ότι πολλοί από αυτούς που παριστάνουν πως διαπραγματεύονται δεν έχουν το νου τους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αλλά στις εντυπώσεις που...
θέλουν να «περάσουν» στα κανάλια. Η ελληνική κοινωνία γνωρίζει επίσης ότι o πρωθυπουργός, ο κ. Παπαδήμος, ήταν ήδη στο πρώτο Μνημόνιο από την άλλη πλευρά του τραπεζιού. Τέλος, παρατηρεί και καταγράφει ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν προετοιμάζεται και δεν λειτουργεί με βάση τους κανόνες της διαπραγμάτευσης.
Προκειμένου να κερδίσει κανείς μια διαπραγμάτευση, θα πρέπει να γνωρίζει τις αδυναμίες της άλλης πλευράς. Γιατί αυτό; Διότι θα πρέπει να ξέρει τι ακριβώς και σε ποιο βαθμό τής δημιουργεί κόστος. Αν η άλλη πλευρά δεν έχει κόστος από τις εν δυνάμει απαιτήσεις – στάσεις – επιλογές της σε μια διαπραγμάτευση, τότε δεν έχουμε να κάνουμε με διαπραγμάτευση. Επί παραδείγματι, η Ελλάδα εκβιάζεται με το επιχείρημα ότι, αν δεν υποχωρήσει στις απαιτήσεις της τρόικας, δεν θα διαθέτει χρήματα στις 15-20 Μαρτίου, που λήγουν σειρά ομολόγων και, κατά συνέπεια, θα χρεοκοπήσει. Από την άλλη, όμως, η τρόικα γνωρίζει ότι, αν η Ελλάδα πει πως δεν μπορεί να δεχτεί αυτούς τους όρους, θα υπάρξουν σαράντα πολύ πικρές ημέρες για τα σχέδια των δανειστών και εκβιαστών της χώρας. Στη διάρκεια αυτών των ημερών, η κρίση της Πορτογαλίας θα βαθαίνει. Εξαιτίας του «όχι» της Ελλάδας, θα γίνεται όλο και πιο αδύνατο ακόμη και για χώρες όπως η Ιταλία, ίσως και η Γαλλία, να βγουν στις αγορές. Την ίδια περίοδο, των «σαράντα πικρών ημερών», μέσα σε αυτή την αναστάτωση τα χρηματιστήρια της Γερμανίας και άλλων πλεονασματικών κρατών θα βρίσκονται υπό συνεχή πίεση και κάθοδο. Με ένα δικό μας «όχι» θα διαπιστώσουν όλες οι πλευρές ποιοι αντέχουν, ποιοι έχουν να χάσουν περισσότερα κι αν όλοι μαζί απλά βοηθούν «τα άτακτα και τεμπέλικα παιδιά της Ευρώπης».
Υπάρχει ένας ακόμη λόγος που με ένα ελληνικό «όχι» δυσκολεύεται η διαπραγματευτική θέση των δανειστών-εκβιαστών – ειδικότερα της Γερμανίας και της Ολλανδίας. Μπορεί πλέον να κατέχουν σχετικά λίγα ελληνικά ομόλογα – οι γερμανικές ασφαλιστικές και τράπεζες από 78 δις ευρώ έχουν περιορίσει τα χαρτοφυλάκιά τους στα 11, ίσως τώρα και λιγότερα. Όμως από το εμπόριο αγαθών και υπηρεσιών, όπως στις διατραπεζικές ροές του Target 2, υπάρχει από το Νότο ένα υπόλοιπο για τη Γερμανία ύψους 510 δις και για την Ολλανδία, αντίστοιχα, άλλων 140 δις. Πρόκειται, σύμφωνα με τη FAZ της Κυριακής 29/1/2012, για μια ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να τινάξει στον αέρα κι αυτή ακόμη τη Γερμανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, καθώς και την αντίστοιχη της Ολλανδίας. Όποιος πάει σε διαπραγματεύσεις χωρίς να έχει αυτά –και άλλα πολλά– υπόψη του είναι χαμένος από χέρι, κι αν αυτός είναι ο σκοπός τους, είναι χαμένη η χώρα.
Ένα δεύτερο στοιχείο απαραίτητο σε κάθε διαπραγμάτευση αφορά στο πάνω σε ποιο κείμενο και πώς διαπραγματεύεται κανείς. Η ορθή πατριωτική διαπραγμάτευση είναι εκείνη που εισάγει στη διαπραγμάτευση δικές της προτάσεις και κείμενα που προβλέπουν ό,τι καλύτερο για μια χώρα. Οι κυβερνήσεις, όμως, των τελευταίων ετών ουδέποτε έκαναν τέτοια προετοιμασία. Απλά, στην καλύτερη περίπτωση, περιορίζονται να κάνουν σχόλια επί των κειμένων που καταθέτουν η τρόικα και άλλοι παρατρεχάμενοι. Με τον τρόπο αυτό πάει απροετοίμαστη στις διαπραγματεύσεις και περιορίζεται στο να ζητά μικρές διορθώσεις, ώστε να μην προκληθεί «κοινωνική εξέγερση». Αυτό, όμως, δεν είναι διαπραγμάτευση, αλλά προσπάθεια να περάσουν απαράδεκτα μέτρα και συμφωνίες πιο εύκολα στην ελληνική κοινωνία.
Αυτή η έλλειψη διαπραγματευτικής βούλησης, ικανότητας, γνώσης και προετοιμασίας είναι άλλη μια πλευρά του ελληνικού σύγχρονου δράματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου