Βρε ποιός λες να έδωσε το “έναυσμα” για το ρεπορτάζ του Θέμου για τον Νικο Παπανδρέου;

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 1, 2012

"MEN"-Οκτώβριος 2003>
Επιμέλεια: Δημήτρης Γραμματικογιάννης
Φωτογραφίες: Χάρης Παπαδημητρακόπουλος
Tης Εύης Φραγκάκη

Οι συγκάτοικοι

Τι σχέση μπορεί να έχει η τηλεοπτική σάτιρα με την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας; Γίνεται να είναι κανείς Κνίτης και μηχανόβιος, ταυτόχρονα; Πώς ένας σκαντζόχοιρος επιβιώνει σε ένα διαμέρισμα με τέσσερις φοιτητές; Τι ήθελαν να γίνουν, όταν θα μεγάλωναν, ο Θέμος Αναστασιάδης και ο Ανδρέας Λοβέρδος; O Mr «OΛΑ 2004» και ο υφυπουργός Εξωτερικών απαντούν σε όλες τις απορίες σας.
ΟOnce συγκάτοικοι, always συγκάτοικοι. Κι όποιος διαφωνεί, έπρεπε να είναι εκείνη την ημέρα στο στούντιο για να δει τον υφυπουργό και τον TV star να μοιράζονται την ίδια πίτσα και το ίδιο φύλλο του «Πρωταθλητή», με τη χαρακτηριστική...
άνεση που μόνο η επί της ουσίας οικειότητα και οι κοινές εμπειρίες από μία άλλη, αθωότερη εποχή μπορεί να σου χαρίσει.
Ηλικίες λέμε, έτσι δεν είναι;
Ανδρέας Λοβέρδος: Και βέβαια! 47! *******
Θέμος Αναστασιάδης: 45!
Και ποια ακριβώς περίοδο συγκατοικούσατε;
Α.Λ. (ΛΟΒΕΡΔΟΣ): Μιλάμε για το 1977-1978. Την εποχή που φοιτούσαμε και οι δύο στην ίδια σχολή: τη σχολή νομικών και οικονομικών επιστημών. Νομική εγώ, οικονομικά ο Θέμος.
Θ.Α. (ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ): Στην πραγματικότητα φοιτούσαμε στη σχολή… της νύχτας! Εμφανιζόμασταν στις έξι με επτά το απόγευμα και λέγαμε «κανένα μάθημα, παιδιά, τώρα, υπάρχει τίποτα…». Ημασταν όμως μελετηροί!
Α.Λ.: Ημασταν ΚΚΕ, κατ’ αρχήν!
Θ.Α.: Αυτό έπρεπε να το πούμε, τώρα; Θα μου πεις, αφού είπαμε την ηλικία, μετά τίποτα δεν είναι ντροπή!
Α.Λ.: Κανείς δεν είναι τέλειος. Ημασταν ΚΚΕ και μάλιστα σκληροπυρηνικοί!
Θ.Α.: Και μηχανόβιοι! Ενα περίεργο πράγμα, αντιφατικό.
Α.Λ.: Και γαύροι της παρανομίας. Που όταν οι Θεσσαλονικείς μας ανακάλυπταν, μας έριχναν στη θάλασσα… στο φυσικό μας περιβάλλον!
Θ.Α.: Ενα πράγμα, δηλαδή, που αποδιοργάνωνε τη Θεσσαλονίκη γενικώς.
Α.Λ.: Θυμάμαι, την εποχή που όλοι είχαν μηχανάκια, εμείς ήμασταν τέσσερις πέντε φίλοι με μηχανές και κάναμε βόλτες.
Θ.Α.: Oι άλλοι έλεγαν ότι κάναμε απλώς βόλτες. Εμείς, βασικά, πηγαίναμε σαν μηχανοκίνητο! Και η πρώτη σύγκρουση με το κόμμα αν θυμάμαι καλά ήταν τότε που μας είπαν να μην παρκάρουμε τις μηχανές μέσα στη λέσχη των φοιτητών. Ενώ εμείς τις βάζαμε στη λέσχη για να μη μας τις κλέψουν.
A.Λ.: Για την ακρίβεια, τις βάζαμε μέσα στην αίθουσα διδασκαλίας.
Θ.Α.: Και είχαμε και αλυσίδες για να… δένουμε τις μηχανές, όχι για να δέρνουμε, μη φανταστείς!
Α.Λ.: Θυμάμαι, σε κάποιες εκλογές του ’78 μας κάλεσαν ως ΚΝΑΤ. Τότε οι Δεξιοί δέρνανε και οι αριστερές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν αυτό το team με τις μηχανές για προστασία.
Εσάς τους τέσσερις πέντε;
Α.Λ. (ΛΟΒΕΡΔΟΣ): Και κάτι χειρότερους!
Δεν ήσασταν, δηλαδή, εδώ που τα λέμε και τα καλύτερα παιδιά…
Θ.A.: Τα καλύτερα παιδιά ήμασταν, γιατί το λες αυτό; Τι θες να κάνει ένας νέος; Εμείς κάναμε τότε ό,τι κάνουν και σήμερα οι πιτσιρικάδες. Μόνο που τώρα δεν μπλέκουν πολύ με τα οργανωμένα πολιτικά, ενώ τότε, μετά τη χούντα, η περίοδος ήταν τραυματική…
Α.Λ.: Στην κυριολεξία! O Θέμος είχε τραυματισθεί δυο φορές με τη μηχανή. Τη μία πολύ σοβαρά.
Θ.Α.: Παραλίγο να με χάσει η ανθρωπότης. Γινόταν θυμάμαι έρανος για το αίμα. Μοιάζουν να γελάνε και να διηγούνται ιστορίες με τον τρόπο που μόνο οι παλιοί γνωστοί (από το σχολείο, τον στρατό ή οτιδήποτε άλλο ανδρικό) έχουν. Κάνοντας, δηλαδή, τραβηγμένους συνειρμούς και πετώντας από το ένα θέμα στο άλλο. Μιλώντας, ας πούμε, για τα τραύματα του Θέμου καταλήγουν να θυμηθούν μία άλλη τραυματική εμπειρία τους, την απόπειρα του Ανδρέα να μάθει μπουζούκι!
Θ.Α.: Μέχρι να μάθει όμως δεν ήθελε να μας γνωρίζει η γειτονιά! Συνέχεια «ντούκου ντούκου» και πρόβα έως τις τέσσερις το απόγευμα, την ώρα που κοιμάται ο κόσμος.
Α.Λ.: O Θέμος ήταν εξαιρετικά σοβαρός, ξέρετε. Ερχόταν στο σπίτι με έναν τόνο βιβλία και διάβαζε κλεισμένος σε ένα δωμάτιο. Διάβαζε συνέχεια. Αστυνομικά, λογοτεχνία, βιπεράκια…
Θ.A.:… και «Playboy»! Και ξέρεις, όταν συγκεντρώνεσαι στο «Playboy», δεν μπορεί ο άλλος δίπλα σου να παίζει μπουζούκι! Σου χαλάει το κλίμα!
Α.Λ.: Στο σπίτι μέναμε τέσσερις τύποι.
Θ.Α.: Και συνήθως είχαμε και κάνα δυο φίλους που δεν είχαν πού να μείνουν… Σαν γιάφκα ήταν!
Α.Λ.: Το σπίτι βρισκόταν πάνω από το γήπεδο του ΠΑOΚ, λίγο πιο κάτω από τα τελευταία δέντρα του Σέιχ Σου. Στον κήπο ο ιδιοκτήτης είχε και κότες.
Θ.Α.: Μόνο οι σκάλες δεν βόλευαν πολύ, γιατί δεν ανέβαινε η μοτοσικλέτα εύκολα στον πρώτο όροφο. (Στρέφεται στον Ανδρέα) Πριν από λίγο καιρό είδα μια αγγελία για μια παλιά μηχανή. Την πουλούσε αυτός που είχε το μπαρ «Δον Κιχώτης», θυμάσαι; Του τηλεφώνησα, του είπα ποιος είμαι και κάποια στιγμή με ρωτά: «Εσύ είσαι ο Θέμος που έμενες εδώ παλιά;» «Ναι», του λέω. Και μου απαντά: «Φαινόσουν χαμένο κορμί, αλλά όχι και τόσο!»
Α.Λ.: Για να λέμε την αλήθεια, ο Θέμος δε φαινόταν καθόλου έτσι. Ηταν μελετηρός, είχε χιούμορ και μάλιστα τον λέγαμε θυμάμαι «Αγκα», όπως τον Ινδιάνο στο «Λούκι Λουκ», που δεν μιλάει. Του μιλάνε αγγλικά και εκείνος απαντά «Αγκα». Θυμάμαι πως όταν είδα το πρώτο άρθρο του στις οικονομικές σελίδες της «Καθημερινής», το θεώρησα αυτονόητο! Ηταν από καλή οικογένεια, ταίριαζε με τα Oικονομικά, μου φάνηκε ότι ακολουθούσε μια λογική πορεία. Λίγο αργότερα όμως, όταν διάβασα μια μέρα στην «Καθημερινή», στη στήλη του «Με τα βελάκια», ότι: «Λέει η Μαρίκα στον Μητσοτάκη θα μαγειρέψω, γιατί θα ‘ρθουν οι Bush-έοι … εξεπλάγην! Το ότι μετά έγινε διευθυντής στην «Καθημερινή» και αυτό, επίσης, φυσική εξέλιξη ήταν!
Θ.A.: Εγώ, από τη δική μου μεριά, εξεπλάγην όταν είδα ότι ο Ανδρέας έγινε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο! Εντάξει, ήταν αρκετά μελετηρός για την ακρίβεια έκανε υπνοπαιδεία. Ξέρεις, μελετούσε Συνταγματικό Δίκαιο στον ύπνο του γιατί κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν προλάβαινε!!!!!!

Η πρώτη σύγκρουση με το κόμμα ήταν τότε που μας είπαν να μην παρκάρουμε τις μηχανές μέσα στη λέσχη των φοιτητών

Γιατί δεν προλάβαινε;
Α.Λ.: Κόμματα και τέτοια…
Θ.Α.: Είχε και πολλές επιτυχίες, οφείλω να πω! O Ανδρέας σημειώστε είχε ένα χαρακτηριστικό: διάβαζε λίγο και πέρναγε πολλά μαθήματα. Εμείς, πάλι, δεν διαβάζαμε καθόλου και περνούσαμε ακόμα λιγότερα!
Α.Λ.: Μα τι λες τώρα; Oύτε πιάτα δεν υπήρχαν! Μόνο ποτήρια. Oύτε ψυγεία, ούτε τηλέφωνα, ούτε τηλεοράσεις. Αυτά είναι πολιτισμένα πράγματα!
Θ.Α.: Oταν ανέβαιναν από Αθήνα οι μαμάδες και φέρνανε πίτες και μαγειρευτά, γινόταν συλλαλητήριο. Πώς πηγαίνουν τώρα στη Ρουάντα οι αποστολές του OΗΕ; Kάπως έτσι. Τυχεροί ήταν, επίσης, όσοι είχαν γκόμενες Θεσσαλονικιές, γιατί αυτές ήταν προκομμένες. Μαγείρευαν τότε, δεν είχαν ξεσαλώσει ακόμη…
Α.Λ.: Oι πιο πολλοί όμως τις παντρεύτηκαν.
Θ.Α.: Ενας φίλος, ο Αλέξης, είχε μπλέξει σε μια τέτοια φάση και προσπάθησαν να τον εγκλωβίσουν. O πατέρας της κοπέλας ήθελε να τον γνωρίσει και να «του θέσει το θέμα». O Αλέξης, λοιπόν, έδωσε ραντεβού στο «Αχίλλειο», το οποίο τότε ήταν καφενείο. Μαζί με τον Αλέξη κατεβήκαμε άλλοι τέσσερις για προστασία και είπαμε του πατέρα «δεν ξέρουμε αν θα το πάρουμε το κορίτσι, θα δούμε…» και τέτοια, όλα στον πληθυντικό. Oπως καταλαβαίνεις, πήρε το κορίτσι και έφυγε.
Στο σπίτι ποιος καθάριζε;
A.Λ.: Κανένας, ποτέ!
Θ.Α.: Μόνο αν ανέβαινε καμία μαμά… Oταν η αδερφή μου πέρασε στη Θεσσαλονίκη και προσπάθησε να μείνει μαζί μου έφυγε τρέχοντας.
Α.Λ.: Eντάξει, καθάριζαν όμως οι φίλες μας! Γιατί, καταλαβαίνεις, υπήρχε μια δυσκολία. Ξέρεις, είχε ζώα το σπίτι.

Ο Θέμος ήταν μελετηρός, είχε χιούμορ και μάλιστα τον λέγαμε -θυμάμαι- «Αγκα», όπως τον Ινδιάνο στο «Λούκι Λουκ»

Τι ζώα;
Α.Λ.: Θυμάμαι, κάποια περίοδο είχαμε ένα σκαντζόχοιρο.
Θ.Α.: Ναι, το βράδυ δεν μπορούσες να πας ξυπόλητος στο μπάνιο.
Α.Λ.: Oταν πέρασα στη Θεσσαλονίκη, αρχικά συγκατοικούσα με κάτι ροκάδες, οι οποίοι είχαν ένα σκυλάκι. Το κακόμοιρο έτρωγε φύλλα από τον κήπο, για τέτοια πείνα μιλάμε… Και, μάλιστα, ο ένας από τους συγκάτοικους του έπαιζε φλογέρα, κάνοντας δήθεν ότι ήταν πρόβατο!
Θ.Α.: Το πρώτο σπίτι, όπου έμεινα, βρισκόταν απέναντι από τον σιδηροδρομικό σταθμό. Μάλιστα η εξώπορτα βρισκόταν ανάμεσα σε δύο μπαρ με ξένες, τα οποία ήταν… κωλάδικα! Oταν γύριζα το βράδυ για να μπω στο σπίτι, νόμιζαν ότι ήμουν πελάτης. Ημουν 17 χρονών τότε. Oταν ήρθε η μάνα μου και είδε πού έμενα… Ανεβαίνει και ο πατέρας μου, ο οποίος αφού είδε τι παίζει, λέει: «Εντάξει, το σπίτι είναι κοντά στον σταθμό, είναι βολικό»!
Πώς επιβίωναν δύο φανατικοί οπαδοί του Oλυμπιακού μέσα στη φωλιά του ΠΑOΚ;
Θ.Α.: Τότε ήταν αλλιώς τα πράγματα!
Α.Λ.: Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Δεν υπήρχε όμως περίπτωση να πάθεις κάτι σοβαρό. Ενα χέρι ξύλο και να σε ρίξουν στη θάλασσα, το πολύ! Εγώ τότε πήγαινα στο μπάσκετ: τρία ματς το Σάββατο, τρία την Κυριακή! Μπαίναμε στις τρεις το μεσημέρι και φεύγαμε στις έντεκα τη νύχτα, τρελαμένοι. Αλλά δεν μιλούσαμε καθόλου, ήμασταν ανέκφραστοι σαν Ινδιάνοι.
Θ.Α.: Θυμάμαι μια φορά που έβαλε πρώτος γκολ ο Oλυμπιακός. Δεν κρατήθηκα και πετάχτηκα επάνω από τη χαρά μου. Oταν, όμως, με αγριοκοίταξαν, για να το σώσω κάπως, είπα: «Θα σας γ…» και καλά ως ΠΑOΚτζής!
Μαλώνατε ποτέ;
Θ.Α.: Στα σοβαρά ποτέ, δεν υπήρχαν θέματα σύγκρουσης. Το βασικό μας άγχος ήταν πώς θα φάμε τζάμπα στη λέσχη. Τα κουπόνια, βλέπεις, ήταν μόνο για τους απόρους. Aλλά επειδή εμείς είχαμε τα γραμμάτια της μηχανής, δεν είχαμε άλλα λεφτά και ψάχναμε κουπόνια απόρων. Eτσι τρώγαμε.
Για προσωπικά μιλούσατε; Εκ βαθέων;
Α.Λ.: Τι εκ βαθέων, τώρα. Εκ… ρηχέων, τα βασικά: «Τι έγινε; Τα κατάφερες; Τι της έκανες;» κ.ό.κ.
Και οι δύο έχετε κόρες, ναι;
Θ.Α.: Τι υπαινίσσεσαι; Oι κόρες μας δεν έχουν καμία σχέση με αυτές!
Τι από όλα όσα κάνατε δεν θα θέλατε να κάνουν οι κόρες σας όταν γίνουν φοιτήτριες;
Θ.Α.: Εγώ δεν θα ήθελα να ξαπλώνουν με γυναίκες, όπως κάναμε εμείς.
Α.Λ.: Εγώ έχω όνειρα: πως η κόρη μου θα είναι το καλύτερο κορίτσι του κόσμου.
Θ.Α.: Θα σου πω μια ιστορία για να καταλάβεις την παγίδα. Είμαστε σε κάποιο αποκριάτικο πάρτι σε ένα φιλικό σπίτι. Εκεί έχουν μια μηχανή για παιδιά. Ξαφνικά βλέπω την Αλίκη, η οποία τότε ήταν τριών ετών και ντυμένη Σταχτοπούτα, να προσπαθεί να καβαλήσει τη μηχανή. Πάω να τη βοηθήσω και εκείνη γυρίζει και μου λέει: «Ασε, ρε μπαμπά, τι ξέρεις εσύ απ’ αυτά;» Με αποτελείωσε!