Οι κεντρικές τράπεζες ασχολούνται αυτές τις μέρες με ένα από τα πιο μεγάλα πειράματα οικονομικής πολιτικής στη σύγχρονη ιστορία: εξαιρετικά εύκολο χρήμα.Και, όσο το πείραμα συνεχίζεται, ο κίνδυνος αποτυχίας - και, επομένως, οι βαθιές διορθώσεις και οι βαθιές οικονομικές συνέπειες που θα ακολουθήσουν - έχει αυξηθεί.
Στον απόηχο της κρίσης που ξεκίνησε το 2007, τα βασικά επιτόκια μειώθηκαν σε πρωτοφανή επίπεδα, όπου παραμένουν έως σήμερα, και ελήφθησαν μέτρα για να......
μειωθούν και τα πιο μακροπρόθεσμα επιτόκια. Τίποτα παρόμοιο δεν έχει ξαναγίνει σε παγκόσμιο επίπεδο, ούτε καν κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Ύφεσης. Επιπλέον, οι ισολογισμοί πολλών κεντρικών τραπεζών έχουν επεκταθεί σε επίπεδα ρεκόρ, αν και με διαφορετικούς τρόπους και για διαφορετικές λογικές - υπογραμμίζοντας ακόμη περισσότερο τον πειραματικό χαρακτήρα της νομισματικής χαλάρωσης που είναι τώρα σε εξέλιξη.
Οι κίνδυνοι που απορρέουν από τις πολιτικές αυτές απαιτούν προσεκτική εξέταση, ιδιαίτερα επειδή το σημερινό πείραμα φαίνεται να είναι ένα ακόμη βήμα σε μια πεπατημένη πορεία που οδήγησε δυστυχώς στην κρίση.
Αρχίζοντας με την απότομη πολιτική νομισματικής χαλάρωσης που συνέβη μετά το κραχ του 1987 της χρηματιστηριακής αγοράς, η νομισματική πολιτική έχει χρησιμοποιηθεί επιθετικά σε κάθε οικονομική ύφεση (ή ακόμα και αναμενόμενη ύφεση), από τότε - το 1991, 1998, 2001, και, ακόμα περισσότερο, μετά τα γεγονότα του 2007.
Επιπλέον, η μετέπειτα κυκλική σύσφιξη ήταν πάντα λιγότερο επιθετική από ότι στην προηγούμενη χαλάρωση. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι τα επιτόκια (ονομαστικά και πραγματικά) δεν έχουν ποτέ φτάσει χαμηλότερα από εκεί που είναι σήμερα.
Αργότερα ακόμα, ο Hyman Minsky υποστήριξε ότι η δημιουργία πίστωσης σε πλασματικές νομισματικές οικονομίες κάνει τις οικονομικές κρίσεις αναπόφευκτες.
Τέλος, πολλοί οικονομολόγοι τις τελευταίες δεκαετίες έχουν υπογραμμίσει πώς η υπερβολική μόχλευση μπορεί να κάνει μόνιμη ζημιά τόσο για στις πραγματική όσο και στην οικονομική πλευρά της κοινωνίας.
Κοιτάζοντας τον κόσμο πριν το 2007, υπήρχαν άφθονα στοιχεία που να δικαιολογούν τέτοιου είδους θεωρητικές ανησυχίες. Ενώ η παγκοσμιοποίηση κρατούσε τον πληθωρισμό χαμηλά, η πραγματική πλευρά της παγκόσμιας οικονομίας παρουσίαζε πολλές ασυνήθιστες τάσεις. Τα ποσοστά αποταμίευσης των νοικοκυριών στις αγγλόφωνες οικονομίες μειώθηκαν τότε σε πρωτοφανή επίπεδα. Εντός της Ευρώπης, οι πιστωτικές ροές προς χώρες της περιφέρειας οδήγησαν σε άνευ προηγουμένου φούσκες ακινήτων σε διάφορες χώρες. Στην Κίνα, οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου αυξήθηκαν σε ένα εκπληκτικό 40% του ΑΕΠ.
Επιπλέον, οι παρόμοιες ασυνήθιστες τάσεις χαρακτήριζαν την οικονομική πλευρά της κοινωνίας. Εξελίχθηκε ένα νέο «σκιώδες τραπεζικό» σύστημα, με ιδιαίτερα προ-κυκλικά χαρακτηριστικά, καθώς τα πρότυπα δανεισμού πέσαν χαμηλά ακόμη και όταν η χρηματοοικονομική μόχλευσς και επίπεδα τιμών περιουσιακών στοιχείων ανήλθαν σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα.
Οι νομισματικές πολιτικές που ακολουθούν οι κεντρικές τράπεζες από το 2007 είναι ουσιαστικά «μια από τα ίδια». Έχουν στραφεί προς την αύξηση της συνολικής ζήτησης, χωρίς να δείχνουν ανησυχία για τις ακούσιες μακροπρόθεσμες συνέπειες.
Αλλά είναι όλο και πιο σαφές ότι η υπερ-χαλαρή νομισματική πολιτική εμποδίζει την αναγκαία διαδικασία της απομόχλευσης, απειλεί την «ανεξαρτησία» των κεντρικών τραπεζών, οδηγεί σε αύξηση τιμών των περιουσιακών στοιχείων (ειδικά για τα ομόλογα) σε μη βιώσιμα επίπεδα, και ενθαρρύνει κυβερνήσεις να μην προχωρούν με τις αναγκαίες αλλαγές πολιτικής. Προς τιμήν τους, οι κεντρικοί τραπεζίτες έχουν δηλώσει επανειλημμένα ότι οι πολιτικές τους απλά «αγοράζουν χρόνο» για τις κυβερνήσεις ώστε τελικά να κάνουν το σωστό. Αυτό που δεν είναι σαφές είναι αν κάποιος ακούει.
Ένα σημαντικό εμπόδιο για τη μεταρρύθμιση της πολιτικής, από την πλευρά τόσο των κυβερνήσεων όσο και των κεντρικών τραπεζών, έχει να κάνει με την ανάλυση. Τα κύρια μοντέλα που χρησιμοποιούνται από ακαδημαϊκούς και φορείς χάραξης πολιτικής διαφέρουν σε σημαντικά σημεία, αλλά είναι απογοητευτικά παρόμοια σε άλλα.
Τονίζουν βραχυπρόθεσμες ροές ζήτησης και προϋποθέτυον έναν δομικά σταθερό κόσμο στον οποίο οι πιθανότητες μπορεί να αποδοθούν σε μελλοντικά αποτελέσματα - έτσι σχεδόν εξ ολοκλήρου αγνοούν την αβεβαιότητα, τη συσσώρευση αποθεμάτων, καθώς και τις οικονομικές ανισορροπίες που χαρακτηρίζουν τον πραγματικό κόσμο.
Υπενθυμίζοντας τη ρήση του John Maynard Keynes ότι «ο κόσμος δεν κυβερνάται από τίποτε άλλο», παρά από «τις ιδέες των οικονομολόγων και των πολιτικών φιλοσόφων,» δείχνει ότι υπάρχει ανάγκη για νέες ιδέες. Αν ναι, η προοπτική για την παγκόσμια οικονομία δεν είναι καλή. Η 'τελευταία λέξη της μόδας' στην παροχή συμβουλών στην πολιτική είναι ουσιαστικά μια από τα ίδια.
Η έκκληση για «ολοκληρωτική νομισματική χρηματοδότηση» περιλαμβάνει την αύξηση των ελλειμμάτων ακόμη περισσότερο και τη χρηματοδότησή τους μέσω μιας μόνιμης αύξησης της νομισματικής βάσης που εκδίδονται από τις κεντρικές τράπεζες. Στόχευση το επίπεδο του ονομαστικού ΑΕΠ (ή το ποσοστό ανεργίας, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες) είναι ένας τρόπος να πείσουμε τις χρηματοπιστωτικές αγορές ότι τα επιτόκια θα παραμείνουν σε πολύ χαμηλά επίπεδα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Όλες αυτές οι πολιτικές διατρέχουν τον κίνδυνο της αύξησης του πληθωρισμού ή / και ακόμα πιο επικίνδυνες οικονομικές ανισορροπίες.
Δυστυχώς, μια θεμελιώδης επανεκτίμηση του πώς λειτουργεί η οικονομία δεν αναμένεται στο προσεχές μέλλον. Θα έπρεπε.
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-06-16-21-06-00-2013061699340/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου