Ο όρος «νομισματικός πόλεμος» είναι ένας ενδιαφέρον τρόπος για να πούμε «ανταγωνιστική υποτίμηση». Σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ανταγωνιστική υποτίμηση συμβαίνει όταν οι χώρες προχωρούν σε «χειραγώγηση των συναλλαγματικών ισοτιμιών ... για να αποκτήσουν ένα αθέμιτο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα έναντι άλλων μελών ...» Αλλά ένα βασικό σημείο συχνά αγνοείται όταν ο όρος «νομισματικός πόλεμος» εφαρμόζεται στην ......
νομισματική επέκταση από πλευράς Federal Reserve, Τράπεζας της Ιαπωνίας, καθώς και άλλων κεντρικών τραπεζών τα τελευταία χρόνια.
Η επίδραση των νομισματικών μέτρων τόνωσης στο εμπορικό ισοζύγιο μιας χώρας - και ως εκ τούτου, στη ζήτηση για προϊόντα εμπορικών εταίρων - είναι διφορούμενη: οι αλλαγές στον τρόπο δαπανών όταν η συναλλαγματική ισοτιμία ανταποκρίνεται αντισταθμίζοντται από την επίδραση της επέκτασης στην αύξηση των δαπανών. Η αύξηση του εισοδήματος σημαίνει περισσότερες εισαγωγές από άλλες χώρες.
«Νομισματικός πόλεμος» είναι μια πιο εύστοχη περιγραφή όταν οι χώρες παρεμβαίνουν για να σπρώξουν προς τα κάτω τα νομίσματά τους σε εσκεμμένες προσπάθειες να βοηθήσουν τους εμπορικά τους ισοζύγια. Όμως, οι εθνικές αρχές θα πρέπει να ακολουθήσουν και οικονομικές πολιτικές που είναι κατά κύριο λόγο προς το συμφέρον της χώρας τους. Η διεθνής συνεργασία μπορεί να είναι γόνιμη - αλλά δεν υπάρχει νόημα να το προσπαθούν καν, αν η φύση των δευτερογενών επιπτώσεων δεν είναι σχετικά σαφής σε όλους. Όλοι συμφωνούν, για παράδειγμα, ότι οι δευτερογενείς επιδράσεις από τη ρύπανση ή τα τιμολόγια είναι αρνητικές, όχι θετικές, εξωτερικότητες. Αλλά η απάντηση δεν είναι τόσο προφανής στην περίπτωση της νομισματικής πολιτικής.
Για παράδειγμα, αν η ανεργία είναι υψηλή και ο πληθωρισμός χαμηλός στις Ηνωμένες Πολιτείες, η Fed θα διευκολύνει φυσικά τη νομισματική πολιτική, ιδίως μέσω χαμηλών επιτοκίων. Εάν η Βραζιλία είναι σε κίνδυνο υπερθέρμανσης, η κεντρική τράπεζα της φυσικά θα ενισχύσει την οικονομική πολιτική, ιδίως μέσω υψηλών επιτοκίων. Επίσης, είναι φυσικό ότι θα επενδυθούν κεφάλαια από βορρά προς νότο, ως αποτέλεσμα, προκαλώντας το ρεάλ της Βραζιλίας να ανατιμηθεί έναντι του δολαρίου. Αυτή είναι η ομορφιά των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών: οι δύο χώρες μπορούν να επιλέξουν τις δικές τους κατάλληλες πολιτικές.
Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια, ένα ευρύ φάσμα χωρών έχει επιδείξει μια προτίμηση για ασθενέστερα νομίσματα ως μέσο βελτίωσης των αποτελεσμάτων του εμπορίου τους. Είναι επίσης αλήθεια, εξ ορισμού, ότι δεν μπορούν όλοι να υποτιμηθούν ή να βελτιώσουν το εμπορικό τους ισοζύγιο, την ίδια στιγμή. Αλλά αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όσοι προχωρούν σε υποτιμήσεις είναι ένοχοι για παραβίαση τυχόν συμφωνιών ή προτύπων, ειδικά αν έχουν διατηρήσει απλώς ένα προϋπάρχον καθεστώς συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Η ασυντόνιστη νομισματική επέκταση δεν οδηγεί αναγκαστικά σε χειρότερη κατάσταση ανισορροπίας. Οι Barry Eichengreen and Jeffrey Sachs το έχουν υποστηρίξει πειστικά αυτό για την περίοδο του 1930. Παρόλο που όλες οι χώρες δεν θα μπορούσαν να βελτιώσουν τα εμπορικά τους ισοζύγια ταυτόχρονα, όταν υποτιμούσαν το νόμισα τους
έναντι του χρυσού, καταφέρναν την αύξηση της τιμής του χρυσού, αυξάνοντας έτσι την πραγματική αξία της παγκόσμιας προσφοράς χρήματος - ακριβώς ό,τι απαιτεί ένας κόσμος σε ύφεση.
Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Ο Υπουργός Οικονομικών της Βραζιλίας, Guido Mantega, επινόησε τον όρο «νομισματικό πόλεμο» σε απάντηση στις αμερικανικές προσπάθειες να επιστρατεύσουν τη Βραζιλία και άλλους ανταγωνιστές της Κίνας σε μια εκστρατεία για ένα ισχυρότερο γιουάν. Αλλά η κατηγορία εναντίον των ΗΠΑ είναι ιδιαίτερα άστοχη. Η νομισματική επέκταση των ΗΠΑ συνέβαλε στην παγκόσμια νομισματική επέκταση σε μια εποχή που, σε γενικές γραμμές, αυτό ήταν αναγκαίο. Οι αρχές των ΗΠΑ δεν έχουν παρέμβει στην αγορά ξένου συναλλάγματος και δεν έχουν προσπαθήσει πραγματικά να μειώσουν την αξία του δολλαρίου - η υποτίμηση του νομίσματος δεν ήταν ο στόχος της Fed κατά τη λήψη αποφάσεων για την εφαρμογή της πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης.
Η Ιαπωνία έρχεται λίγο πιο κοντά να χαρακτηριστεί ως μαχητής σε ένα τέτοιο πόλεμο, επειδή τα μέλη της κυβέρνησης Σίνζο Άμπε ήταν αρχικά αρκετά ανόητα ώστε να αναφέρουν ως ρητό στόχο τις αποσβέσεις του γιεν.
Η Κίνα επίσηε πληροί τις προϋποθέσεις σε ένα σημαντικό θέμα: το γιουάν ήταν σημαντικά υποτιμημένο (κατά κοινή ομολογία) κατά την περίοδο 2004-2009 (σε μικρότερο βαθμό σήμερα). Όμως, οι χώρες έχουν το δικαίωμα να επιλέξουν τις σταθερές συναλλαγματικές ισοτιμίες. Το να συνεχίζουν ένα υφιστάμενο καθεστώς, που η Κίνα είχε κάνει, δεν ακούγεται πολύ σαν χειραγώγηση.
Είναι αλήθεια, ότι η ανατίμηση θα ήταν μάλλον προς το συμφέρον της Κίνας. Θα ήταν λογικό, αρχής γενομένης από το 2004, για εκείνους που ανησυχούν για την ισσοροπία των τρεχουσών συναλλαγών να προτείνουν η Κίνα να επιτρέψει εθελοντικά κάποια ανατίμηση σε αντάλλαγμα για τη δημοσιονομική εξυγίανση των ΗΠΑ. Αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το να κατηγορείται το Πεκίνο για παραβίαση διεθνών κανόνων και να απειλείται με αντίποινα (για παράδειγμα, με την επιβολή δασμών, η οποία αποτελεί παραβίαση των διεθνών συνθηκών).
Λίγες χώρες που κατηγορούνται για συμμετοχή σε έναν πόλεμο νομισμάτων έχουν αναλάβει διακριτές υποτιμήσεις κατά τα τελευταία έτη ή ενήργησαν για να αποδυναμώσουν τα νομίσματά τους με την αλλαγή των καθεστώτων συναλλαγματικών ισοτιμιών τους. Αυτά είναι τα είδη των σκόπιμων αλλαγών πολιτικής που υπονοεί ο όρος «χειραγώγηση». Η Ελβετία ίσως είναι μια πιθανή υποψήφια. Αλλά το φράγκο ήταν τόσο ισχυρό, ακόμη και με τα νέα δεδομένα από τον Σεπτέμβριο του 2011 και ύστερα, που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει την Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας για αθέμιτη υποτίμηση.
Ο κόσμος έχει αρκετά σοβαρές διαμάχες ήδη. Δεν χρειάζεται να εφεύρουμε νέες.
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-06-16-21-12-02-2013061699341/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου