Πολιτική απεργία αντί για "εμφύλιο πόλεμο"

Γράφει ο Αντώνης Κοκορίκος

Σήμερα είναι η μέρα της γενικής απεργίας στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα. Άρα είναι μέρα για να σκεφτεί ο κάθε εργαζόμενος τι κάνουμε πού πάμε και για να διαμαρτυρηθεί ο καθένας με τον τρόπο που θεωρεί πρόσφορο.  Στην πραγματικότητα βέβαια κυρίως τρώμε τις σάρκες μας μεταξύ μας και λιγότερο χρόνο ασχολούμαστε με τον .......κύριο αντίπαλό μας. Είναι το σύστημα που έχει καταφέρει να μας κάνει να το ρίξουμε στον εμφύλιο πόλεμο, γιατί διαφορετικά δεν θα μπορούσε να τα βγάλει πέρα μαζί μας.

Περισσότερο από όλους έχει χτυπηθεί βέβαια ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας λόγω της ύφεσης και της υπερφορολόγησης. Και για να τα βγάλει πέρα μαζί μας το σύστημα μας βομβαρδίζει με λόγους για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας οι ιδιωτικοί υπάλληλοι με τους δημόσιους υπαλλήλους. Τα μέσα ενημέρωσης του συστήματος λοιπόν μας λένε διαρκώς ότι πρέπει να πιούμε το αίμα των δ.υ. που είναι άλλοτε τεμπέληδες, άλλοτε ρουσφετοδιορισμένοι, άλλοτε αντιπαραγωγικοί και γραφειοκράτες και δεν αξίζει να τους πληρώνουμε και πρέπει να τους απολύσουμε ή να τους μειώσουμε τους μισθούς.  Κανείς όμως δεν λέει, πόσο τοις εκατό θα μειωθεί η φορολογία μας, αν απολύσουμε 150.000 δημόσιους υπαλλήλους. Γιατί δεν θα μειωθεί η φορολογία μας. Ούτε μειώνοντας τις συντάξεις μας λέει κανείς πόσο θα μειωθεί η φορολογία. Δεν θα μειωθεί.

Κατά σύμπτωση κάθισα σήμερα το πρωί και μέτρησα πόσο θα μειωθεί ο μισθός μου με βάση την απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, σύμφωνα με τις οδηγίες της τρόϊκας για να δώ αν θα τα βγάλω πέρα. Και από το παράδειγμα αυτό, ανάλογα ισχύει για όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Από έναν μισθό 3.300 ευρώ μικτά, το κράτος εισπράττει με όλους τους τρόπους τα 2.500 ευρώ και μένουν για να πέσουν στην αγορά σε είδη πρώτης ανάγκης αποφορολογημένα μόλις 800 ευρώ. Το ξαναλέω. Από 3.300 ευρώ, πέφτουν στην αγορά για να καλύψω τις ατομικές και των παιδιών μου ανάγκες 800 ευρώ. Τα υπόλοιπα τα εισπράττει το κράτος. Κι αν το θέλετε και αναλυτικά, τα 610 ευρώ είναι φόρος μισθωτών υπηρεσιών, 420 ευρώ είναι ασφαλιστικές εισφορές που έχουν γίνει μορφή φορολόγησης γιατί το κράτος έφαγε τα αποθεματικά μας, τα 570 ευρώ είναι ΦΠΑ, 425 ευρώ είναι ο φόρος 85% στα τσιγάρα και 330 είναι ο φόρος 77% στα καύσιμα. 150 ευρώ το μήνα είναι τα χαράτσια και τα τέλη κυκλοφορίας των αυτοκινήτων. Και αυτά είναι μόνον από τον εργαζόμενο γιατί και ο εργοδότης μου πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές και έτσι για κάθε 4.000 που κοστίζω ως εργαζόμενος στην επιχείρηση που δουλεύω, μόνον 800 ευρώ πάνε τελικά σε αγαθά και υπηρεσίες για την οικογένειά μου. Δηλαδή αυτό το σύστημα δεν βγαίνει. Η φορολογία μου το 2012 είναι 80% αν προσθέσω και τις εισφορές του εργοδότη. Το 80% το εισπράττει το κράτος.

Το σύστημα δηλαδή μας έχει φέρει σε ένα σημείο που δεν μπορούμε να ζήσουμε παρά μόνον βγαίνοντας εκτός συστήματος. Αν δηλαδή μπορώ να τα κάνω πλακάκια με τον =εργοδότη μου να μου δίνει τα μισά, θα καταλήξουν στο κράτος το 50% και θα μου μείνουν τα ίδια ή λίγο περισσότερα. Γιατί θα πληρώσω μόνον τον ΦΠΑ και τα χαράτσια, τέλη κυκλοφορίας και τους άλλους έμμεσους φόρους. Αν κόψω το κάπνισμα, τα καύσιμα και τα τέλη κυκλοφορίας μαζί με τα χαράτσια θα μου μένουν περισσότερα για την πραγματική οικονομία. Και φυσικά αφού θα είμαι ήδη παράνομος και ανασφάλιστος δεν θα παίρνω και αποδείξεις πουθενά. Το σύστημα είναι αδιέξοδο.

Μας στρέφει όμως και εναντίον του εργοδότη μας ο οποίος απλώς εφαρμόζει όσο καλύτερα τον συμφέρει τη νομοθεσία αδιαφορώντας σε αυτή τη φάση, γιατί μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να αδιαφορεί, για το πώς θα ζήσουμε  και θα έχουμε και όρεξη να δουλέψουμε αντί να κάνουμε διαρκώς απεργίες.  Ο κάθε εργοδότης ασφαλώς και φαίνεται να ωφελείται από το γεγονός ότι μπορεί να περικόψει το 50% των αμοιβών γι αυτό και το επιδιώκει. Μόνο που συλλογικά τρώμε τις σάρκες μας γιατί τα ίδια χρήματα ανακυκλώνονται σε μια οικονομία. Η υπερφορολόγηση είναι εναντίον όλων μας. Αφαιρούνται τα χρήματα από την αγορά. Και το κράτος δεν θα χρησιμοποιεί παραγωγικά γιατί ακόμα και το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων το περικόπτει. Δεν επιστρέφουν τα χρήματα στην οικονομία.

Η δικαιολογία τους είναι ότι πληρώνουν τους μισθούς και τις συντάξεις. Ψέματα. Οι συντάξεις θα πληρώνονταν από τις εισφορές των εργαζομένων αν δεν είχαν φάει αυτά τα λεφτά των αποθεματικών. Μένουν οι μισθοί. Μα δεν αυξάνονται οι μισθοί δασκάλων και νοσηλευτών επειδή εμείς υπερφορολογούμαστε. Το αντίθετο συμβαίνει. Σπάει το κοινωνικό συμβόλαιο. Εγώ ως πολίτης είχα συμφωνήσει σε κάποια λογική και δίκαιη φορολόγηση για να έχω ως αντάλλαγμα δάσκαλο για το παιδί μου, και περίθαλψη όταν αρρωστήσω. Δρόμο και ασφάλεια. Με την αύξηση της φορολογίας ούτε οι δάσκαλοι στα σχολεία είναι περισσότεροι, ούτε και προβλέπεται κάποια βελτίωση στα σχολεία. Το αντίθετο. Ούτε αυξάνονται οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία ούτε βελτιώνεται η παροχή υπηρεσιών υγείας. Άρα δεν έχω λόγο να πληρώνω ούτε τους φόρους που πλήρωνα. Με οδηγεί το σύστημα σε στάση πληρωμών γιατί δεν απολαμβάνω τις υπηρεσίες που πληρώνω, άρα κακώς με φορολογεί και μάλιστα η υπερφορολόγηση εξαθλιώνει όλο και περισσότερο τις υπηρεσίες που απολαμβάνω ως αντάλλαγμα.

Η εθνική άμυνα έχει αποδυναμωθεί και η ασφάλεια απλώς δεν υπάρχει. Ούτε η δημοκρατία έχει βελτιωθεί καθόλου αντίθετα χειροτερεύει όσο περνάει ο καιρός και έφτασαν να γίνονται πρωθυπουργοί χωρίς να μας ρωτήσουν οι τραπεζίτες και οι εκλεκτοί των ξένων. Δεν έχουμε δηλαδή κανένα κίνητρο να δουλέψουμε περισσότερο και να κάνουμε θυσίες περισσότερες γιατί δεν θα βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση. Αντίθετα είμαστε όλοι σίγουροι ότι θα χειροτερέψει η κατάσταση. Εδώ και τρία χρόνια δεν έχει ψηφιστεί ούτε ένας νόμος που να βελτιώνει την κατάσταση, ή την άμυνα, ή την ασφάλεια, ή τη δημοκρατία, ή την υγεία ή την παιδεία ή κάτι τέτοιο.

Το μόνο που ψηφίζεται είναι μειώσεις αποδοχών, αυξήσεις φόρων και αύξηση ποινών, νέες ποινικές διώξεις για όσους δεν πληρώνουν γιατί δεν έχουν κλπ κλπ. Αυτά ψηφίζει η Βουλή από το 2009 ως τώρα. Γι αυτό και είναι λογικό και αναμενόμενο, επειδή δεν υπάρχει ελπίδα, να έχει κι αυτή την απάθεια ο κόσμος. Γιατί δεν μπορεί να αντιδράσει.  Οι εκλογές έγιναν πριν από 100 ημέρες άρα ούτε κι από κεί προκύπτει κάποια αισιοδοξία. Η αξιοπιστία κομμάτων και συνδικάτων είναι χειρότερη από το παρελθόν, άρα κι από εκεί αδιέξοδο.

Το μόνο που μας απομένει είναι ο εμφύλιος πόλεμος. Για παράδειγμα κάνουν αποχή εν μέρει από το έργο τους οι δικαστές. Ή θα τους επιτεθούμε λέγοντας ότι κάνουν απεργία κι αυτοί που ο μέσος όρος των αμοιβών τους είναι 60.000 ευρώ το χρόνο, τη στιγμή που μειώνονται οι μισθοί εκείνων που παίρνουν 20.000 ευρώ το χρόνο. Ή θα πώ ότι αφού εγώ δεν μπορώ να τους υποχρεώσω να υποχωρήσουν ας τους βγάλουν καλύτερα το μάτι οι δικαστές που είναι πιο ισχυροί για να μάθουν. Εκδικητικά. Και μετά θα έχω να λέω… ότι υποχωρήσατε εσείς π.χ. στους δικαστές που παίρνουν τρείς φορές περισσότερα από μένα. Κι έχετε μούτρα να μου ζητάτε εμένα θυσίες;

Ή θα φτάσω να λέω καλά κάνουν και σας τα παίρνουν τα λαμόγια και οι κλέφτες του δημόσιου χρήματος γιατί είστε φαύλοι και φαυλεπίφαυλοι πολιτικοί. Να πάτε όλοι φυλακή για να μάθετε. Κι αν σας φοβίζει η Χρυσή Αυγή, σκασίλα μου μεγάλη και θα την ευνοήσω γιατί σας πειράζει περισσότερο. Θα αυτοκαταστραφώ κι εγώ δηλαδή, αλλά ούτε κι εσείς θα ζήσετε.

Και φτάνουμε στη σημερινή γενική απεργία. Το αίτημα είναι γενικά να μην ληφθούν τα νέα μέτρα που έχει προδιαγραφεί να ψηφιστούν στον Οκτώβριο. Με τη Βουλή να έχει ψηφιστεί πριν από 100 ημέρες δεν μπορούμε να την εμποδίσουμε παρά μόνον με εξέγερση που θα υποχρεώσει και την κυβέρνηση να παραιτηθεί. Είναι μια καθαρά πολιτική απεργία. Και έτσι πρέπει να την εκλάβουμε κι εμείς και η κυβέρνηση. Κανονικά βέβαια θα έπρεπε να υπάρχουν κάποιοι θεσμοί άμεσης δημοκρατίας ώστε να μην δίνουμε λευκή επιταγή στους αντιπροσώπους του έθνους για 4 χρόνια. Θα έπρεπε να μας ρωτάνε για σοβαρές πολιτικές επιλογές. Ή θα έπρεπε τα συνδικάτα να ελέγχουν έστω όχι τόσους βουλευτές όσους ελέγχουν οι τραπεζίτες, αλλά έστω τους μισούς. Και όμως ακόμα και οι βουλευτές που εξελέγησαν μόνον λόγω της συνδικαλιστικής τους ιδιότητας, δεν ακολουθούν τα συνδικάτα τους αλλά την ηγεσία του κόμματος.

Κι επειδή τα κόμματα είναι πλέον ξεκομμένα από τους πολίτες ψηφίζουν με βάση δικές τους προτεραιότητες και ημερήσια διάταξη η οποία έχει καθοριστεί πριν από τις εκλογές. Αδιέξοδο. Στη δημοκρατία όμως δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κανονικά αν δεν σε εκφράζουν αυτά τα κόμματα, φτιάξε άλλα. Το να επιμένεις να κάνεις το ίδιο που έκανες και χθές και να ελπίζεις ότι θα προκύψουν διαφορετικά αποτελέσματα, δεν είναι λογικό. Κι αυτό όμως εντάσσεται στη λογική του εμφυλίου πολέμου. Δεν είναι λογικό δηλαδή. Τα κόμματα πρέπει να εκφράζουν τα συμφέροντα των Ελλήνων.

Δείτε άλλο ένα παράδειγμα. Λέει η κυβέρνηση ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάρουμε τα 31,5 δισεκατομμύρια ευρώ της επόμενης δόσης. Μα πόσα από αυτά θα χρησιμοποιηθούν για τη σταθεροποίηση της οικονομίας; Ούτε ένα ευρώ. Φτάνουμε λοιπόν στο άκρο να λέμε ότι μην την πάρετε. Μην παίρνετε την επόμενη δόση. Γιατί να την πάρετε αφού δεν θα πάει στους Έλληνες; Κι εφόσον έτσι κι αλλιώς έχει προγραμματιστεί για μετά τις εκλογές στις ΗΠΑ ποιος σας έχει εγγυηθεί ότι θα την πάρετε; Προχωρήστε λοιπόν στο σχέδιο Β που πρέπει να έχετε έτοιμο για την περίπτωση που σας πούν ότι δεν θα πάρετε την επόμενη δόση. Μπορεί αυτή η λύση να είναι πιο επώδυνη, αλλά θα είναι βιώσιμη.

Η έκθεση της τρόϊκας που ετοιμάζεται είναι αυτή που λέει ότι θα χρειαστούν 30 δισεκατομμύρια ευρώ παραπάνω χρηματοδότηση για την επιμήκυνση των δύο ετών. Και γι αυτό έσπευσε η κυβέρνηση να πεί δια του κ. Στουρνάρα ότι θα χρειαστούν μόνον 13 με 15 δισεκατομμύρια ευρώ. Με άλλα λόγια η κυβέρνηση είναι εγκλωβισμένη και στο έλεος των δανειστών της. Από την αρχή γίνεται αυτό το λάθος να παραδίδεις πρώτα τα όπλα σου και μετά να μην έχεις τίποτα να διαπραγματευτείς.

Για να μιλήσουμε με ιστορικά παραδείγματα, φανταστείτε οι υπερασπιστές του Μεσολλογίου πρώτα να παρέδιδαν τα όπλα και μετά να έκαναν διαπραγματεύσεις για την έξοδο. Ή για όσους παρακολουθούν τον Σουλεϊμάν στον Αντέννα, οι ιππότες της Ρόδου αν και έχασαν, νικήθηκαν από τον Οθωμανό σουλτάνο, πάλι κατάφεραν να τους επιτρέψει να φύγουν με τα όπλα τους τιμημένα και να αναχωρήσουν από τη Ρόδο. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται δηλαδή να κερδίσεις τη μάχη, ή ακόμα κι αν την έχεις ήδη χάσει, δεν παραδίδεις πρώτα τα όπλα και μετά διεκδικείς το έλεος, την ελεημοσύνη του νικητή.

Η ευρωζώνη έτσι όπως είναι αυτή τη στιγμή προορίζεται να καταρρεύσει. Έχει στα θεμέλιά της μια βόμβα από το τραπεζικό σύστημα η οποία μπορεί να σκάσει ανα πάσα στιγμή. Η ΕΚΤ δεν μπορεί διαρκώς να αγοράζει ομόλογα του νότου με μετοχικό κεφάλαιο 11 δισεκατομμύρια ευρώ. Ούτε μπορεί ες αεί η ΕΚΤ να έχει το ίδιο επιτόκιο σε όλες τις χώρες χωρίς αμοιβαιοποίηση του χρέους. Αυτή τη στιγμή η Γερμανία χρειάζεται αύξηση της κατανάλωσης, αύξηση μισθών, ώστε να αγοράζει προϊόντα από το Νότο κι αυτό να γίνεται για 20 χρόνια ώστε να βιομηχανοποιηθεί πάλι ο Νότος. Και ταυτόχρονα αύξηση της φορολογίας στις πλούσιες χώρες ώστε αυτοί οι πόροι να μεταφερθούν με συνθήκες αλληλεγγύης στον Νότο. Ούτε κατά διάνοια υπάρχει τέτοια πρόθεση. Αν όμως δεν συμβεί ούτε το ένα ούτε το άλλο, η ευρωζώνη θα διαλυθεί. Άρα τι νόημα έχει να έχουμε καταστρέψει εμείς ολοσχερώς την οικονομία μας ως τότε και να είμαστε σε χειρότερη θέση από το 1949 όταν τελείωσε ο εμφύλιος  πόλεμος στην Ελλάδα;

Είναι καθαρά πολιτικές επιλογές αυτές και η πολιτική απεργία πρέπει να είναι καθαρό ότι αφορά τέτοιες πολιτικές επιλογές. Ο αγώνας για επιβίωση των Ελλήνων δεν τους αφήνει περιθώρια να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο, και γι αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι με τέτοιο βομβαρδισμό που υφίστανται μειώνονται οι υγιείς αντιδράσεις που θα μπορούσαν να ανατρέψουν τους συσχετισμούς. Η κάθε κυβέρνηση σαν του Παπανδρέου ή του Σαμαρά θεωρείται αναλώσιμη από το ΔΝΤ και την τρόϊκα και είναι αναλώσιμη. Το έχουν προϋπολογίσει. Η πολιτική τους συνεχίζεται ενώ οι κυβερνήσεις αλλάζουν και το κόστος το πληρώνουν πάντοτε οι ασθενέστεροι γιατί δεν μπορούν να αντιδράσουν αποτελεσματικά.

Υπάρχουν αντιδράσεις αλλά δεν είναι όλες υγιείς και δεν είναι αποτελεσματικές. Μια άλλη κυβέρνηση ίσως θα είχε περιορίσει τις απώλειες με σκληρή διαπραγμάτευση. Αλλά το ευρώ, το έχουμε ήδη πληρώσει πολύ ακριβά με αποβιομηχάνιση και υπερχρέωση για να το παραδώσουμε χωρίς κανένα αντάλλαγμα λες και δεν το έχουμε πληρώσει ακριβά. Η Γερμανία έχει ωφεληθεί και μπορεί να το πουλήσει και να επιστρέψει στο μάρκο. Η επιλογή για την Ελλάδα ήταν πολιτική και γεωπολιτική. Έχει κρίνει ότι δεν μπορεί να επιβιώσει μόνη της σε αυτή την περιοχή του πλανήτη χωρίς να ανήκει σε συμμαχίες που περιορίζουν την κυριαρχία της, αλλά την προστατεύουν από τα χειρότερα. 

 

http://antoniskokorikos.blogspot.gr/2012/09/blog-post_26.html#more