Το πρακτορείο Bloomberg επαναφέρει στην επικαιρότητα την υπόθεση της «μυστικής συμφωνίας» μεταξύ του κορυφαίου αμερικανικού χρηματοπιστωτικού οίκου και της ελληνικής κυβέρνησης, προκειμένου να «καμουφλαριστούν» τα χρέη της Ελλάδας και να επιτύχει να παρουσιάσει στοιχεία συμβατά με τις απαιτήσεις της εισαγωγής ενός κράτους στη ζώνη του ευρώ.
Το δημοσίευμα επικαλείται τις..... δηλώσεις του κυρίου Σπύρου Παπανικολάου, που ανέλαβε τα ηνία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους το 2005, σύμφωνα με τον οποίο την ημέρα που «κλείδωσε» η συμφωνία Ελλάδας - Goldman Sachs το 2001, η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε να χρωστάει στην τράπεζα 600 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τα συνολικά 2,8 δισεκατομμύρια που «δανείστηκε».
Και μέχρι το 2005, το κόστος αυτής της «μεταφοράς χρέους» που είχε συμφωνηθεί το 2001 για να «καμουφλάρει» το δάνειο που έλαβε η Ελλάδα, είχε εκτιναχθεί στα 5,1 δισεκατομμύρια ευρώ.
Με δυο λόγια, το Bloomberg ουσιαστικά επικαλείται τις δηλώσεις του κυρίου Παπανικολάου και του προκατόχου του, Χριστόφορου Σαρδέλη, για να αποδείξει πως το περιβόητο συμβόλαιο που επέτρεψε στην Ελλάδα να μπει στην Ευρωζώνη ήταν τόσο περίπλοκο, ώστε στην ουσία η Ελλάδα ΟΥΔΕΠΟΤΕ κατάλαβε τι «αγόρασε» από την Goldman Sachs, ούτε είχε τόσο εξειδικευμένο πολιτικό και οικονομικό προσωπικό για να αξιολογήσει το μέγεθος του ρίσκου και τις επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής!
Κι όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο κύριος Σαρδέλης, επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ από το 1999 έως το 2004 και ο άνθρωπος που για λογαριασμό του ελληνικού Δημοσίου επέβλεψε το περιβόητο swap, «η συμφωνία με την Goldman Sachs είναι μια ‘σέξι’ ιστορία με πρωταγωνιστές δύο … αμαρτωλούς»!
Επί της ουσίας, η Goldman Sachs κατάφερε να κερδίσει άμεσα, με την υπογραφή της συμφωνίας, μεταφέροντας το ρίσκο και τους κινδύνους της συμφωνίας στους πελάτες της (εν προκειμένω στην ελληνική πλευρά), έχοντας καταφέρει να φτιάξει ένα συμβόλαιο στα μέτρα της, με όρους που δεν ήταν ευθύς εξαρχής ξεκάθαροι και σε κάθε περίπτωση ήταν μακράν … υποδεέστεροι της αγοράς.
Μάλιστα, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η GS δοκίμαζε μια τέτοια συμφωνία, καθώς είχαν προηγηθεί ανάλογα deals με το Πανεπιστήμιο Harvard University, με την Κοινότητα Jefferson στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και με την γερμανική πόλη Pforzheim!
Μάλιστα, αρκετοί αναλυτές δηλώνουν πως τέτοιου είδους συμφωνίες είναι ενδεικτικές της φιλοσοφίας και του τρόπου λειτουργίας της τράπεζας, είναι στο Goldman Sachs DNA, όπως λένε χαρακτηριστικά.
Και προϋποθέτουν πως ο συμβαλλόμενος, είτε πρόκειται για πόλη, εταιρεία, ή ακόμα και για κράτος, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν θα έχει τόσο ικανό διοικητικό προσωπικό ώστε να μπορεί να «διαγνώσει» ότι οι όροι της συμφωνίας οδηγούν αποκλειστικά σε κέρδος της τράπεζας σε κάθε περίπτωση.
Για του λόγου το αληθές τα 600 εκατομμύρια ευρώ που αποτέλεσαν το κέρδος της τράπεζας ΜΟΝΟ από την υπογραφή της συμφωνίας με την Ελλάδα αντιστοιχούσαν σε 12% των συνολικών κερδών (6,35 δισ.) που ανακοίνωσε η Goldman Sachs το 2001!
Το δημοσίευμα «θυμίζει» τους όρους της συμφωνίας της Goldman Sachs με την Ελλάδα λέγοντας πως αυτή πρακτικά αφορούσε σε ένα swap του ελληνικού δημόσιου χρέους από δολάρια και γιεν σε ευρώ με την χρησιμοποίηση των τότε συναλλαγματικών ισοτιμιών, ένας μηχανισμός που επέτρεψε στην ελληνική κυβέρνηση να εμφανίσει μικρότερο ποσοστό χρέους, συμβατό με τις τότε απαιτήσεις εισαγωγής στην Ευρωζώνη.
Ήταν επί της ουσίας μια «εξαφάνιση» του χρέους της χώρας, με κόστος εξαιρετικά υψηλό για την Ελλάδα και εξαιρετικά προσοδοφόρο για την τράπεζα... Το κέρδος για την Ελλάδα ήταν ότι «κέρδισε» περί το 2% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους της, ενώ για την τράπεζα μια συμφωνία σε βάθος χρόνου που της εξασφάλισε κέρδη 5 φορές των αρχικώς προβλεπόμενων.
Όπως ο ίδιος ο κύριος Σαρδέλης παραδέχεται, μόλις τρεις μήνες αφότου υπογράφηκε η συμφωνία για το swap του χρέους συνειδητοποίησε το πόσο περίπλοκη ήταν και πόσο «διασφάλιζε» πρώτα τα κέρδη της τράπεζας και κατόπιν τα ελληνικά συμφέροντα.
Τόσο ο κύριος Σαρδέλης, όσο και ο κύριος Παπανικολάου τονίζουν ότι αρκετές τράπεζες, πλην της Goldman Sachs, είχαν τότε (το 2000 - 2001) κάνει προτάσεις στην ελληνική κυβέρνηση για να «διαχειρισθούν» το χρέος της χώρας. Η GS τελικώς προτιμήθηκε γιατί εκπροσωπήθηκε από την κυρία Addy (Antigone) Loudiadis. Η οποία -και λόγω καταγωγής- κρίθηκε ότι θα εξυπηρετούσε τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ το 1999 είχε λειτουργήσει θετικά, ενημερώνοντας την ελληνική κυβέρνηση για την πολυπλοκότητα κάποιων συμφωνιών επί παραγώγων.
Ήταν η κυρία Loudiadis που πρότεινε στον κύριο Σαρδέλη και την ελληνική πλευρά το 2001 τη συμφωνία που τελικώς υπογράφηκε ως μια «φτηνή λύση» για να αποπληρωθεί το δάνειο των 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ που συνόδευε το swap του ελληνικού χρέους.
Βάσει της συμφωνίας η Ελλάδα θα είχε περιθώριο 15 ετών να αποπληρώσει το δάνειο. Αλλά με ένα επιτόκιο που μετά την τριετή περίοδο χάριτος «εξασφάλιζε» μεγάλο κέρδος για την τράπεζα. Καθώς προέβλεπε ένα επιτόκιο αποπληρωμής της τάξης του 15% πάνω από τη μονάδα βάσης των αμερικανικών ομολόγων. Τα οποία μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 εκτινάχθηκαν …
Με βάση αυτήν ακριβώς τη συμφωνία η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστάει στην τράπεζα 5,1 δισεκατομμύρια ευρώ για ένα δάνειο των 2,8 δισ.
Εξ ου και η συμφωνία αυτή μοιάζει Λεόντεια, αλλά προφανώς όχι για την Ελλάδα …
Το δημοσίευμα επικαλείται τις..... δηλώσεις του κυρίου Σπύρου Παπανικολάου, που ανέλαβε τα ηνία του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους το 2005, σύμφωνα με τον οποίο την ημέρα που «κλείδωσε» η συμφωνία Ελλάδας - Goldman Sachs το 2001, η ελληνική κυβέρνηση βρέθηκε να χρωστάει στην τράπεζα 600 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα από τα συνολικά 2,8 δισεκατομμύρια που «δανείστηκε».
Και μέχρι το 2005, το κόστος αυτής της «μεταφοράς χρέους» που είχε συμφωνηθεί το 2001 για να «καμουφλάρει» το δάνειο που έλαβε η Ελλάδα, είχε εκτιναχθεί στα 5,1 δισεκατομμύρια ευρώ.
Με δυο λόγια, το Bloomberg ουσιαστικά επικαλείται τις δηλώσεις του κυρίου Παπανικολάου και του προκατόχου του, Χριστόφορου Σαρδέλη, για να αποδείξει πως το περιβόητο συμβόλαιο που επέτρεψε στην Ελλάδα να μπει στην Ευρωζώνη ήταν τόσο περίπλοκο, ώστε στην ουσία η Ελλάδα ΟΥΔΕΠΟΤΕ κατάλαβε τι «αγόρασε» από την Goldman Sachs, ούτε είχε τόσο εξειδικευμένο πολιτικό και οικονομικό προσωπικό για να αξιολογήσει το μέγεθος του ρίσκου και τις επιπτώσεις μιας τέτοιας επιλογής!
Κι όπως χαρακτηριστικά δηλώνει ο κύριος Σαρδέλης, επικεφαλής του ΟΔΔΗΧ από το 1999 έως το 2004 και ο άνθρωπος που για λογαριασμό του ελληνικού Δημοσίου επέβλεψε το περιβόητο swap, «η συμφωνία με την Goldman Sachs είναι μια ‘σέξι’ ιστορία με πρωταγωνιστές δύο … αμαρτωλούς»!
Επί της ουσίας, η Goldman Sachs κατάφερε να κερδίσει άμεσα, με την υπογραφή της συμφωνίας, μεταφέροντας το ρίσκο και τους κινδύνους της συμφωνίας στους πελάτες της (εν προκειμένω στην ελληνική πλευρά), έχοντας καταφέρει να φτιάξει ένα συμβόλαιο στα μέτρα της, με όρους που δεν ήταν ευθύς εξαρχής ξεκάθαροι και σε κάθε περίπτωση ήταν μακράν … υποδεέστεροι της αγοράς.
Μάλιστα, αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η GS δοκίμαζε μια τέτοια συμφωνία, καθώς είχαν προηγηθεί ανάλογα deals με το Πανεπιστήμιο Harvard University, με την Κοινότητα Jefferson στην Αλαμπάμα των ΗΠΑ και με την γερμανική πόλη Pforzheim!
Μάλιστα, αρκετοί αναλυτές δηλώνουν πως τέτοιου είδους συμφωνίες είναι ενδεικτικές της φιλοσοφίας και του τρόπου λειτουργίας της τράπεζας, είναι στο Goldman Sachs DNA, όπως λένε χαρακτηριστικά.
Και προϋποθέτουν πως ο συμβαλλόμενος, είτε πρόκειται για πόλη, εταιρεία, ή ακόμα και για κράτος, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν θα έχει τόσο ικανό διοικητικό προσωπικό ώστε να μπορεί να «διαγνώσει» ότι οι όροι της συμφωνίας οδηγούν αποκλειστικά σε κέρδος της τράπεζας σε κάθε περίπτωση.
Για του λόγου το αληθές τα 600 εκατομμύρια ευρώ που αποτέλεσαν το κέρδος της τράπεζας ΜΟΝΟ από την υπογραφή της συμφωνίας με την Ελλάδα αντιστοιχούσαν σε 12% των συνολικών κερδών (6,35 δισ.) που ανακοίνωσε η Goldman Sachs το 2001!
Το δημοσίευμα «θυμίζει» τους όρους της συμφωνίας της Goldman Sachs με την Ελλάδα λέγοντας πως αυτή πρακτικά αφορούσε σε ένα swap του ελληνικού δημόσιου χρέους από δολάρια και γιεν σε ευρώ με την χρησιμοποίηση των τότε συναλλαγματικών ισοτιμιών, ένας μηχανισμός που επέτρεψε στην ελληνική κυβέρνηση να εμφανίσει μικρότερο ποσοστό χρέους, συμβατό με τις τότε απαιτήσεις εισαγωγής στην Ευρωζώνη.
Ήταν επί της ουσίας μια «εξαφάνιση» του χρέους της χώρας, με κόστος εξαιρετικά υψηλό για την Ελλάδα και εξαιρετικά προσοδοφόρο για την τράπεζα... Το κέρδος για την Ελλάδα ήταν ότι «κέρδισε» περί το 2% επί της ονομαστικής αξίας του χρέους της, ενώ για την τράπεζα μια συμφωνία σε βάθος χρόνου που της εξασφάλισε κέρδη 5 φορές των αρχικώς προβλεπόμενων.
Όπως ο ίδιος ο κύριος Σαρδέλης παραδέχεται, μόλις τρεις μήνες αφότου υπογράφηκε η συμφωνία για το swap του χρέους συνειδητοποίησε το πόσο περίπλοκη ήταν και πόσο «διασφάλιζε» πρώτα τα κέρδη της τράπεζας και κατόπιν τα ελληνικά συμφέροντα.
Τόσο ο κύριος Σαρδέλης, όσο και ο κύριος Παπανικολάου τονίζουν ότι αρκετές τράπεζες, πλην της Goldman Sachs, είχαν τότε (το 2000 - 2001) κάνει προτάσεις στην ελληνική κυβέρνηση για να «διαχειρισθούν» το χρέος της χώρας. Η GS τελικώς προτιμήθηκε γιατί εκπροσωπήθηκε από την κυρία Addy (Antigone) Loudiadis. Η οποία -και λόγω καταγωγής- κρίθηκε ότι θα εξυπηρετούσε τα ελληνικά συμφέροντα, ενώ το 1999 είχε λειτουργήσει θετικά, ενημερώνοντας την ελληνική κυβέρνηση για την πολυπλοκότητα κάποιων συμφωνιών επί παραγώγων.
Ήταν η κυρία Loudiadis που πρότεινε στον κύριο Σαρδέλη και την ελληνική πλευρά το 2001 τη συμφωνία που τελικώς υπογράφηκε ως μια «φτηνή λύση» για να αποπληρωθεί το δάνειο των 2,8 δισεκατομμυρίων ευρώ που συνόδευε το swap του ελληνικού χρέους.
Βάσει της συμφωνίας η Ελλάδα θα είχε περιθώριο 15 ετών να αποπληρώσει το δάνειο. Αλλά με ένα επιτόκιο που μετά την τριετή περίοδο χάριτος «εξασφάλιζε» μεγάλο κέρδος για την τράπεζα. Καθώς προέβλεπε ένα επιτόκιο αποπληρωμής της τάξης του 15% πάνω από τη μονάδα βάσης των αμερικανικών ομολόγων. Τα οποία μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 εκτινάχθηκαν …
Με βάση αυτήν ακριβώς τη συμφωνία η Ελλάδα βρέθηκε να χρωστάει στην τράπεζα 5,1 δισεκατομμύρια ευρώ για ένα δάνειο των 2,8 δισ.
Εξ ου και η συμφωνία αυτή μοιάζει Λεόντεια, αλλά προφανώς όχι για την Ελλάδα …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου