Η δημοφιλής ηθοποιός υποδύεται μία ιδιόρρυθμη ξεναγό που δεν θα ησυχάσει αν το Βρετανικό Μουσείο δεν μας επιστρέψει τα δανεικά κι αγύριστα
«Ευτυχώς που μπορούμε να γελάμε ακόμα. Είναι η καλύτερη διέξοδος. Αλλιώς παραμονεύει η τρέλα...»: με αυτή τη φράση με αποχαιρέτισε τηλεφωνικά η Σοφία Φιλιππίδου. Κάθε συζήτηση μαζί της είναι όντως μια διέξοδος, αφού...
μιλάει και παίζει εξίσου φυσικά. Αυτή τη φορά, υποδύεται την «Έκτη Καρυάτιδα» στο Θέατρο Άλμα , μια ιδιόρρυθμη ηρωίδα που εμπνεύστηκαν οι Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης και σκηνοθέτησε ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης. Μια μοναχική ξεναγός με έντονο οικογενειακό παρελθόν που θα έκανε πολλούς ψυχαναλυτές να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση, αποφασίζει να ανάψει τα φώτα του σπιτιού της που βρίσκεται απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης και να φυλάξει σκοπιά ώσπου να υποδεχτεί την έκτη Καρυάτιδα που βρίσκεται «αιχμάλωτη» στο Βρετανικό Μουσείο. Πόσο θα χρειαστεί να περιμένει;
-Πώς είναι να υποδύεστε μια ξεναγό σε μια εποχή που πολλοί φοβούνται ότι θα ξεπουληθεί ακόμη κι η Ακρόπολη;
«Είναι συναρπαστικό και ανατρεπτικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η ξεναγός βρίσκεται σε απόσυρση. Είναι εγγονή αρχαιολάτρη Ανατολίτη, κόρη στρατιωτικού, κατοικεί μόνη σε νεοκλασικό που κληρονόμησε στην καρδιά της Ακρόπολης και θέλουν να το απαλλοτριώσουν για να γίνει το μουσείο. Ακόμη πιο δραματικό είναι ότι η ίδια αυτή γυναίκα, η τελευταία ρομαντική ελληνίδα, προδομένη από μπαμπά και άντρα έχει και την κατάρα της μάνας της, που της είχε πει να μην δώσει ποτέ το σπίτι αντιπαροχή. Πάνω στην τρέλα της λοιπόν το κρατάει κάθε βράδυ ολόφωτο περιμένοντας να γυρίσει η "Έκτη Καρυάτιδα" από το Λονδίνο. Δεν υπάρχει πιο απελπιστικά κωμικοτραγικός ρόλος!»
-Η πιο αγαπημένη σας ατάκα από το έργο;
«Ανήμερα γιορτής σαν χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση στον Άδη έθαψα παππού και μάνα που δεν άντεξαν τη συμφορά. Σε κλάσμα, σαν την πόρτα που κλείνει απότομα, η σιωπή απλώθηκε από τοίχο σε τοίχο σ' ολόκληρο το σπίτι».
-Φέτος με τόση μιζέρια, σε τί θεάματα στρέφεται ο κόσμος;
«Απομακρύνεται από το εύπεπτο, πρόχειρο και φτηνό και αναζητάει το καινούριο, το αυθεντικό, το ποιοτικό. Υποφέρουν τα λαϊκά θεάματα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, όμως κάποια θέατρα δουλεύουν ακόμα!».
-Πιστεύετε ότι οι πολιτικοί λυπούνται που δεν μπορούν να πάνε θέατρο από το φόβο του γιαουρτώματος;
«Δεν πιστεύω ότι λυπούνται, αλλά ούτε και νομίζω ότι κινδυνεύουν από γιαούρτια μέσα στο θέατρο. Δεν φτάσαμε ακόμη στο σημείο να γίνει το θέατρο ρωμαϊκή αρένα με μονομάχους και κροκόδειλους. Στην πρεμιέρα της παράστασης ήρθε η Βάσω Παπανδρέου. Καθόταν στην πρώτη σειρά. Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά, γιατί αλλιώς θα μ' έπαιρναν κι εμένα τα σκάγια».
-Εσείς ποιον θα γιαουρτώνατε;
«Κανέναν! Ακόμη κι αυτούς που μ' έχουν πειράξει δεν έχω διάθεση να τους γιαουρτώσω. Είναι επικίνδυνο να γιαουρτώνεις, γιατί μετά το γιαούρτι, τί; Προτιμώ την κριτική, τη σάτιρα, την γελοιογραφία, τον αντίλογο».
-Η Αθήνα ερημώνει, ειδικά όσο πέφτει η νύχτα. Πως το βιώνετε αυτό ως κάτοικος του κέντρου;
«Το θέατρο Άλμα βρίσκεται στην οδό Ακομινάτου, που είναι κάθετη στην Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί ακριβώς όπου πλέον βρίσκεται ένα πολύ προβληματικό κομμάτι της πόλης. Στην Ομόνοια βλέπεις σταθερά μία μάζα ανθρώπων που περπατάει πέρα δώθε με το βλέμμα στο πουθενά, χωρίς να ξέρουν τον προορισμό τους. Όμως και στα μέρη όπου υπήρχαν προορισμοί, έχουν πλέον χαθεί. Η ενέργεια δεν είναι πια η ίδια στα γνωστά στέκια, στα εστιατόρια, στα θέατρα, στους πεζοδρόμους. Υπάρχει ένα άδειασμα, ειδικά το βράδυ. Και μετά αρχίζει το μυστήριο. Κάτι επικίνδυνο που πλανάται. Δεν υπάρχει η ροή που υπήρχε κάποτε, λες και εξαφανίστηκαν οι άνθρωποι που πηγαίνουν, ή φεύγουν από κάπου. Χάθηκε η κανονικότητα, ο ρυθμός μιας φυσιολογικής πόλης. Ή θα περπατάνε όλοι μαζί σαν ζόμπι, ή θα 'ναι εξαφανισμένοι».
-Εσείς νιώθετε φόβο περπατώντας το βράδυ στην πόλη;
«Περπατώντας την Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί στα μπαρουτοκαπνισμένα σημεία, φροντίζω πλέον να μπαίνω πολύ γρήγορα στο ταξί που θα με πάει στο σπίτι μου στα Εξάρχεια. Προσέχω την τσάντα μου, αλλά κυρίως τον εαυτό μου. Δεν προχωράω άνετα και χαζοχαρούμενα. Κι είναι κι αυτός ο παρατεταμένος παλιόκαιρος που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο μίζερα. Αλλά έτσι είναι. Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς κακοκαιρία. Λες και η φύση έκλεισε μυστική συμφωνία με την πραγματικότητα πίσω από την άλλοτε ηλιοκαμμένη πλάτη μας».
-Πώς είναι να παίζεις μονόλογο στο θέατρο;
«Είσαι γυμνός στη σκηνή, εσύ με τον εαυτό σου και τον ερωτικό σύντροφο που είναι το κοινό. Σα να ακροβατείς σε ένα σκοινί τεντωμένο και όλοι περιμένουν να πέσεις κι εσύ πρέπει να περάσεις απέναντι. Τα τελευταία χρόνια οι μονόλογοι έγιναν και λίγο μόδα, επειδή ένας ηθοποιός συμφέρει τον επιχειρηματία περισσότερο από έναν ολόκληρο θίασο. Όμως δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και πολύ άνετα μπορεί να μετατραπεί σε τσίρκο. Έχω δουλέψει πολύ αυτό το έργο, βήμα-βήμα, λέξη-λέξη. Διαρκεί μία ώρα και δέκα λεπτά, χωρίς διάλειμμα. Κάθε φορά μου παίρνει πολλά, αλλά μου δίνει ακόμη περισσότερα».
Η παράσταση «Η έκτη Καρυάτιδα» φιλοξενείται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο «Άλμα», Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, τηλ: 210_5220.100. Μετά το Πάσχα θα παίζεται Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.
ΤΟ ΒΗΜΑ
μιλάει και παίζει εξίσου φυσικά. Αυτή τη φορά, υποδύεται την «Έκτη Καρυάτιδα» στο Θέατρο Άλμα , μια ιδιόρρυθμη ηρωίδα που εμπνεύστηκαν οι Αντώνης και Κωνσταντίνος Κούφαλης και σκηνοθέτησε ο εικαστικός Κώστας Τσόκλης. Μια μοναχική ξεναγός με έντονο οικογενειακό παρελθόν που θα έκανε πολλούς ψυχαναλυτές να τρίβουν τα χέρια τους με ικανοποίηση, αποφασίζει να ανάψει τα φώτα του σπιτιού της που βρίσκεται απέναντι από το Μουσείο της Ακρόπολης και να φυλάξει σκοπιά ώσπου να υποδεχτεί την έκτη Καρυάτιδα που βρίσκεται «αιχμάλωτη» στο Βρετανικό Μουσείο. Πόσο θα χρειαστεί να περιμένει;
-Πώς είναι να υποδύεστε μια ξεναγό σε μια εποχή που πολλοί φοβούνται ότι θα ξεπουληθεί ακόμη κι η Ακρόπολη;
«Είναι συναρπαστικό και ανατρεπτικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η ξεναγός βρίσκεται σε απόσυρση. Είναι εγγονή αρχαιολάτρη Ανατολίτη, κόρη στρατιωτικού, κατοικεί μόνη σε νεοκλασικό που κληρονόμησε στην καρδιά της Ακρόπολης και θέλουν να το απαλλοτριώσουν για να γίνει το μουσείο. Ακόμη πιο δραματικό είναι ότι η ίδια αυτή γυναίκα, η τελευταία ρομαντική ελληνίδα, προδομένη από μπαμπά και άντρα έχει και την κατάρα της μάνας της, που της είχε πει να μην δώσει ποτέ το σπίτι αντιπαροχή. Πάνω στην τρέλα της λοιπόν το κρατάει κάθε βράδυ ολόφωτο περιμένοντας να γυρίσει η "Έκτη Καρυάτιδα" από το Λονδίνο. Δεν υπάρχει πιο απελπιστικά κωμικοτραγικός ρόλος!»
-Η πιο αγαπημένη σας ατάκα από το έργο;
«Ανήμερα γιορτής σαν χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση στον Άδη έθαψα παππού και μάνα που δεν άντεξαν τη συμφορά. Σε κλάσμα, σαν την πόρτα που κλείνει απότομα, η σιωπή απλώθηκε από τοίχο σε τοίχο σ' ολόκληρο το σπίτι».
-Φέτος με τόση μιζέρια, σε τί θεάματα στρέφεται ο κόσμος;
«Απομακρύνεται από το εύπεπτο, πρόχειρο και φτηνό και αναζητάει το καινούριο, το αυθεντικό, το ποιοτικό. Υποφέρουν τα λαϊκά θεάματα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά, όμως κάποια θέατρα δουλεύουν ακόμα!».
-Πιστεύετε ότι οι πολιτικοί λυπούνται που δεν μπορούν να πάνε θέατρο από το φόβο του γιαουρτώματος;
«Δεν πιστεύω ότι λυπούνται, αλλά ούτε και νομίζω ότι κινδυνεύουν από γιαούρτια μέσα στο θέατρο. Δεν φτάσαμε ακόμη στο σημείο να γίνει το θέατρο ρωμαϊκή αρένα με μονομάχους και κροκόδειλους. Στην πρεμιέρα της παράστασης ήρθε η Βάσω Παπανδρέου. Καθόταν στην πρώτη σειρά. Ευτυχώς όλα κύλησαν ομαλά, γιατί αλλιώς θα μ' έπαιρναν κι εμένα τα σκάγια».
-Εσείς ποιον θα γιαουρτώνατε;
«Κανέναν! Ακόμη κι αυτούς που μ' έχουν πειράξει δεν έχω διάθεση να τους γιαουρτώσω. Είναι επικίνδυνο να γιαουρτώνεις, γιατί μετά το γιαούρτι, τί; Προτιμώ την κριτική, τη σάτιρα, την γελοιογραφία, τον αντίλογο».
-Η Αθήνα ερημώνει, ειδικά όσο πέφτει η νύχτα. Πως το βιώνετε αυτό ως κάτοικος του κέντρου;
«Το θέατρο Άλμα βρίσκεται στην οδό Ακομινάτου, που είναι κάθετη στην Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί ακριβώς όπου πλέον βρίσκεται ένα πολύ προβληματικό κομμάτι της πόλης. Στην Ομόνοια βλέπεις σταθερά μία μάζα ανθρώπων που περπατάει πέρα δώθε με το βλέμμα στο πουθενά, χωρίς να ξέρουν τον προορισμό τους. Όμως και στα μέρη όπου υπήρχαν προορισμοί, έχουν πλέον χαθεί. Η ενέργεια δεν είναι πια η ίδια στα γνωστά στέκια, στα εστιατόρια, στα θέατρα, στους πεζοδρόμους. Υπάρχει ένα άδειασμα, ειδικά το βράδυ. Και μετά αρχίζει το μυστήριο. Κάτι επικίνδυνο που πλανάται. Δεν υπάρχει η ροή που υπήρχε κάποτε, λες και εξαφανίστηκαν οι άνθρωποι που πηγαίνουν, ή φεύγουν από κάπου. Χάθηκε η κανονικότητα, ο ρυθμός μιας φυσιολογικής πόλης. Ή θα περπατάνε όλοι μαζί σαν ζόμπι, ή θα 'ναι εξαφανισμένοι».
-Εσείς νιώθετε φόβο περπατώντας το βράδυ στην πόλη;
«Περπατώντας την Αγίου Κωνσταντίνου, εκεί στα μπαρουτοκαπνισμένα σημεία, φροντίζω πλέον να μπαίνω πολύ γρήγορα στο ταξί που θα με πάει στο σπίτι μου στα Εξάρχεια. Προσέχω την τσάντα μου, αλλά κυρίως τον εαυτό μου. Δεν προχωράω άνετα και χαζοχαρούμενα. Κι είναι κι αυτός ο παρατεταμένος παλιόκαιρος που κάνει τα πράγματα ακόμη πιο μίζερα. Αλλά έτσι είναι. Δεν υπάρχει πόλεμος χωρίς κακοκαιρία. Λες και η φύση έκλεισε μυστική συμφωνία με την πραγματικότητα πίσω από την άλλοτε ηλιοκαμμένη πλάτη μας».
-Πώς είναι να παίζεις μονόλογο στο θέατρο;
«Είσαι γυμνός στη σκηνή, εσύ με τον εαυτό σου και τον ερωτικό σύντροφο που είναι το κοινό. Σα να ακροβατείς σε ένα σκοινί τεντωμένο και όλοι περιμένουν να πέσεις κι εσύ πρέπει να περάσεις απέναντι. Τα τελευταία χρόνια οι μονόλογοι έγιναν και λίγο μόδα, επειδή ένας ηθοποιός συμφέρει τον επιχειρηματία περισσότερο από έναν ολόκληρο θίασο. Όμως δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Και πολύ άνετα μπορεί να μετατραπεί σε τσίρκο. Έχω δουλέψει πολύ αυτό το έργο, βήμα-βήμα, λέξη-λέξη. Διαρκεί μία ώρα και δέκα λεπτά, χωρίς διάλειμμα. Κάθε φορά μου παίρνει πολλά, αλλά μου δίνει ακόμη περισσότερα».
Η παράσταση «Η έκτη Καρυάτιδα» φιλοξενείται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο «Άλμα», Αγίου Κωνσταντίνου και Ακομινάτου 15-17, τηλ: 210_5220.100. Μετά το Πάσχα θα παίζεται Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή.
ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου