Πλέον δεν σε εμποδίζει τίποτα να μπεις… και δεν φταίει το λουκέτο που σκούριασε από τα χρόνια! Η βαριά σιδερένια πόρτα, πεσμένη πια στο έδαφος επιτρέπει στον οποιονδήποτε θέλει να εισέλθει στο χώρο…
Μπαίνοντας στην κεντρική είσοδο της βίλας Τουρκοβασίλη, στην οδό Καλαμών 52, το πρώτο σου συναίσθημα είναι δέος… Μπροστά σου η επιβλητική είσοδος της βίλας, κρύβει για μια στιγμή από τα μάτια σου και την φθορά και την εγκατάλειψη. Για λίγες μόνο στιγμές το μυαλό σου πλάθει εικόνες παρελθόντος, απ όταν η βίλα είχε ζωή, απ όταν λειτουργούσε, απ όταν έκλεβε τα βλέμματα θαυμασμού των περαστικών…
Σαν στρέψεις το βλέμμα σου τριγύρω χάνεται… πυκνή βλάστηση , ένας χώρος απέραντος και απεριποίητος, έχει να δεχτεί φροντίδα για χρόνια… Τα μαρμαρένια σκαλοπάτια καλύπτονται από βελόνες πεύκου και κουκουνάρια το ίδιο και τα πλακάκια της εισόδου. Άφθαρτα από το χρόνο αλλά καλυμμένα , κρυμμένα, παρατημένα…
Η κεντρική είσοδος ανοιχτή και αυτή… πλησιάζεις και το μάτι σου πηγαίνει στη θήκη των επιστολών … Πεντακάθαρα ακόμα τα χαραγμένα γράμματα «επιστολαί» σημάδια και ίχνη μια μιας εποχής άλλης… επιβλητικής όπως και το κτίριο τούτο!
Σαν μπεις όμως το δέος διαδέχεται η ανατριχίλα και με μια ξαφνική κίνηση , ανεπαίσθητη ,κλείνεις τα ρουθούνια σου..η μυρωδιά δεν είναι διόλου ευχάριστη. Οσμές φωτιάς, χαλασμένων φαγητών αλλά και ούρων και κοπράνων…
Ο εσωτερικός χώρος είναι στην κυριολεξία λεηλατημένος. Στην οροφή εμφανή ακόμα τα σημάδια της φωτιάς… όμως δεν είναι μόνο αυτή η αιτία… παντού στο χώρο σκορπισμένα ρούχα, αποφάγια, πιο κει στρώματα. Η βίλα Τουρκοβασίλη είναι καταφύγιο για κάποιους… κάποιοι κοιμήθηκαν εδώ, κάποιοι έφαγαν εδώ, κάποιοι πήραν τη δόση τους εδώ…
Η χρήση ναρκωτικών ουσιών αποδεικνύεται απ όλα τα σύνεργα που βρίσκονται και σκόρπια αλλά και επάνω σ ένα παράθυρο… Η σύριγγα , το νερό, όλα…
Παντού τα σημάδια της λεηλασίας… Συνθήματα στους τοίχους, εκδηλώσεις αγάπης αλλά και οργής… Σπασμένα παράθυρα και τζάμια, ξηλωμένα ηλεκτρολογικά, σκαμμένοι τοίχοι…
Η παραμονή στο εσωτερικό της βίλας δεν είναι δυνατή για περισσότερο από 5 λεπτά λόγω της έντονης δυσοσμίας… η δε άνοδος στον επάνω όροφο αδύνατη αφού πλέον η πρόσβαση έχει κοπεί.
Η περιπλάνηση στον αύλιο χώρο παίρνει χρόνο. Η έκταση είναι τεράστια ,κυρίως όμως φταίει η πυκνή βλάστηση η οποία δεν σου επιτρέπει να φτάσεις σε όλα τα σημεία…
Στην πίσω πλευρά της βίλας φτάνεις αν βγεις στο δρόμο και διασχίσεις την παρακείμενη οδό… σ ένα σημείο η μάντρα έχει σωριαστεί από το χρόνο και έτσι μπορείς να εισέλθεις και να δεις τον χώρο. Η εικόνα , διόλου διαφορετική. Εγκατάλειψη, πυκνή βλάστηση, ένας χώρος αναξιοποίητος, άραγε γιατί;
Ακόμα όμως και στα σημεία που η ψηλή πέτρινη μάντρα δεν έχει πέσει , έχει λάβει επικίνδυνη κλίση. Δίπλα ακριβώς σταθμεύουν οχήματα… ίσως και να ναι θέμα χρόνου η πτώση της..
Σαν απομακρυνθείς από τη βίλα, σ εκείνο το τελευταίο βλέμμα σου δεν μένει ως συναίσθημα παρά μονάχα θλίψη…
Για ένα χώρο τεράστιο που θα μπορούσε να είναι ένα μοναδικό πάρκο, για ένα κτίριο μοναδικό, επιβλητικό, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι χώρος εκθεσιακός για το δήμο Τρίπολης…
Τουναντίον έχει αφεθεί (οι λόγοι θα αναφερθούν στο ρεπορτάζ των επόμενων ημερών), στη φθορά του χρόνου και στις ορέξεις των οιονδήποτε το χρησιμοποιούν και για οιονδήποτε λόγο…
Συνάμα με τη θλίψη όμως που σε καταβάλει φεύγοντας , και μια απορία γεννάται…
«Θα ήταν τόσο δύσκολο να κλειδωθεί και να προστατεύει από την λεηλασία, έως ότου το καθεστώς ξεκαθαρίσει και αξιοποιηθεί;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου