του Θάνου Δημάδη Όταν ο Άκης είχε όλο το ΠΑΣΟΚ στα πόδια του, ήμουν περίπου 10 ετών. Μιλάμε για κάπου κοντά στο 1993-1994. Τότε δηλαδή που το όνομα "Τσοχατζόπουλος", μαζί με μερικά άλλα ακόμα, ήταν "ιερά" στον χώρο του ΠΑΣΟΚ. Τότε λοιπόν ήταν που είδα για πρώτη φορά τον Άκη από κοντά. Ήταν η ηλικία που ...
αρχίζω να έχω μνήμες με έντονη μυρωδιά ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι τη μητέρα μου να με παίρνει τα απογεύματα μετά το σχολείο μου στις συνεδριάσεις των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ που τότε μεσουρανούσαν. Όπως μεσουρανούσε και ο Άκης. Με θυμάμαι σε κάποιες από αυτές τις συνελεύσεις να ανοίγω τα βιβλία μου και να μελετάω για την επόμενη μέρα για το σχολείο ενώ άκουγα τη φωνή της - δυναμικά δραστήριο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τότε - να φωνάζει μαζί με άλλους "συντρόφους" της κάτι πράγματα για καταστατικά, εκλογές, κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις και γενικά όλα όσα βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη κάθε τέτοια κομματικής συνεδρίασης εκείνης της εποχής. Μία από αυτές τις "μαζώξεις"- έτσι θυμάμαι να της αποκαλεί- αποφασίστηκε να γίνει ένα απόγευμα στο πολιτικό γραφείο του Άκη στη Θεσσαλονίκη. Με πήρε, όπως συνήθιζε, μαζί της.
Με τη σχολική μου τσάντα στον ώμο, την ακολουθώ καθώς χτυπάει το κουδούνι και ανοίγει η πόρτα που έγραφε με μεγάλα πλατιά γράμματα "πολιτικό γραφείο Άκη Τσοχατζόπουλου". Μια ξανθιά κυρία, κάπως παχουλούλα, με πολύ βραχνή από το τσιγάρο - που μου είχε κάνει εντύπωση, όπως θυμάμαι - καλωσορίζει τη μητέρα μου η οποία κρατώντας με από το χέρι με σέρνει προς την εσωτερική συρόμενη πόρτα. Πάνω στο τεράστιο ξύλινο τραπέζι συνεδριάσεων που δέσποζε στο χώρο βρισκόταν μια στοίβα από χαρτιά το ένα πάνω στο άλλο. Τα έβλεπα και φοβόμουν να τα ακουμπήσω γιατί φοβόμουν ότι ένα να μετακινούνταν θα έπεφταν όλα. Στην ίδια αίθουσα ακόμα τέσσερα πέντε άτομα, των οποίων οι φάτσες μου ήταν πολύ οικείες. "Μάλλον τους έχω δει σε κάποιες από εκείνες τις απογευματινές συνελεύσεις", σκέφτηκα. Κάπνιζαν όλοι τους το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
Ξαφνικά και ενώ όλοι μιλούσαν μεταξύ τους σχεδόν φωνάζοντας, ανοίγει η πόρτα. Οι φωνές σταματούν και βλέπω όλους να στρέφουν το κεφάλι τους προς την μεριά της πόρτας, ενώ ακόμα δεν είχε ξεπροβάλλει το πρόσωπο που περίμεναν να δουν. Ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Μπαίνει και με δυνατή και βαριά φωνή τους χαιρετάει όλους αστειευόμενος και με εμφανή την καλή του διάθεση. Χαιρετάει και εμένα. "Εσύ είσαι ο Θάνος;" με ρωτάει. Ερώτηση που την έκανε όμως χωρίς να έδειχνε πως περίμενε την απάντησή μου. "Καλώς τα νιάτα μας. Χαίρομαι που σε γνωρίζω" μου κάνει και στρίβει το κεφάλι προς τους "μεγάλους" της παρέας ξεκινώντας τη συζήτηση.
Ούτε που θυμάμαι τι έλεγαν. Θυμάμαι μόνο το πόσο τον περιεργαζόμουν όση ώρα ήταν εκεί. Φυσιογνωμία οικεία από την τηλεόραση και τις εφημερίδες, και το όνομά του να το ακούω σχεδόν καθημερινά εντός κι εκτός σπιτιού. Έχω ακόμα την εικόνα του να είναι καθισμένος στη μεγάλη δερμάτινη καρέκλα, να καλαμπουρίζει, να γελάει με τη βαθιά του φωνή, να κουνάει τα χέρια του όσο μιλούσε και να σηκώνει τα φρύδια του τόσο πολύ που οι ρυτίδες του μετώπου του να φαίνονται ακόμα πιο βαθιές. Ενώ η συζήτηση είχε φουντώσει, τα τσιγάρα να ανάβουν το ένα μετά το άλλο, και όλοι με ένα στυλό και ένα χαρτί στα χέρια να σβήνουν και να γράφουν, η ξανθιά κυριούλα που μας υποδέχτηκε ανοίγει τον πόρτα και του λέει "είναι ώρα να φύγετε. Ο οδηγός περιμένει από κάτω". Σηκώνεται μονομιάς και κάνοντας σε όλους ένα νεύμα αποχαιρετισμού και πετώντας το σακάκι στον ώμο, εξαφανίζεται.
Από τότε μέχρι να ενηλικιωθώ συνάντησα πολλές φορές τον Άκη στις Βρυξέλλες. Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια, το όνομά του ξεθώριαζε, ο μύθος που είχε χτιστεί γύρω από το πρόσωπό του κατέρρεε και σταδιακά πολλά από τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ που κάποτε τον προσκυνούσαν, άρχισαν να κάνουν σχεδόν ότι δεν τον ξέρουν. Τα διδάγματα που βγαίνουν από την ιστορία του άλλοτε κραταιού αυτού πολιτικού άνδρα είναι πολλά. Ο καθένας μπορεί να κρατήσει για τον εαυτό του τα δικά του διδάγματα. Σίγουρα και ο Άκης τα δικά του. Για μένα, είτε αθώος είναι είτε ένοχος, η περίπτωσή του διδάσκει ένα πράγμα: ότι η ηθική δεν αφορά μόνο το πώς διαχειρίζεται ένας πολιτικός το δημόσιο χρήμα. Εξίσου ανήθικη είναι και η συμπεριφορά όλων όσων σήμερα γυρίζουν την πλάτη στην "ποδιά" που κάποτε φιλούσαν. Και μάλιστα μερικοί εξ αυτών είναι σήμερα και κορυφαίοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που επιζητούσαν τις εποχές εκείνες την εύνοια του Άκη.
protagon.gr
αρχίζω να έχω μνήμες με έντονη μυρωδιά ΠΑΣΟΚ.
Θυμάμαι τη μητέρα μου να με παίρνει τα απογεύματα μετά το σχολείο μου στις συνεδριάσεις των τοπικών οργανώσεων του ΠΑΣΟΚ που τότε μεσουρανούσαν. Όπως μεσουρανούσε και ο Άκης. Με θυμάμαι σε κάποιες από αυτές τις συνελεύσεις να ανοίγω τα βιβλία μου και να μελετάω για την επόμενη μέρα για το σχολείο ενώ άκουγα τη φωνή της - δυναμικά δραστήριο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ τότε - να φωνάζει μαζί με άλλους "συντρόφους" της κάτι πράγματα για καταστατικά, εκλογές, κινητοποιήσεις, διεκδικήσεις και γενικά όλα όσα βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη κάθε τέτοια κομματικής συνεδρίασης εκείνης της εποχής. Μία από αυτές τις "μαζώξεις"- έτσι θυμάμαι να της αποκαλεί- αποφασίστηκε να γίνει ένα απόγευμα στο πολιτικό γραφείο του Άκη στη Θεσσαλονίκη. Με πήρε, όπως συνήθιζε, μαζί της.
Με τη σχολική μου τσάντα στον ώμο, την ακολουθώ καθώς χτυπάει το κουδούνι και ανοίγει η πόρτα που έγραφε με μεγάλα πλατιά γράμματα "πολιτικό γραφείο Άκη Τσοχατζόπουλου". Μια ξανθιά κυρία, κάπως παχουλούλα, με πολύ βραχνή από το τσιγάρο - που μου είχε κάνει εντύπωση, όπως θυμάμαι - καλωσορίζει τη μητέρα μου η οποία κρατώντας με από το χέρι με σέρνει προς την εσωτερική συρόμενη πόρτα. Πάνω στο τεράστιο ξύλινο τραπέζι συνεδριάσεων που δέσποζε στο χώρο βρισκόταν μια στοίβα από χαρτιά το ένα πάνω στο άλλο. Τα έβλεπα και φοβόμουν να τα ακουμπήσω γιατί φοβόμουν ότι ένα να μετακινούνταν θα έπεφταν όλα. Στην ίδια αίθουσα ακόμα τέσσερα πέντε άτομα, των οποίων οι φάτσες μου ήταν πολύ οικείες. "Μάλλον τους έχω δει σε κάποιες από εκείνες τις απογευματινές συνελεύσεις", σκέφτηκα. Κάπνιζαν όλοι τους το ένα τσιγάρο μετά το άλλο.
Ξαφνικά και ενώ όλοι μιλούσαν μεταξύ τους σχεδόν φωνάζοντας, ανοίγει η πόρτα. Οι φωνές σταματούν και βλέπω όλους να στρέφουν το κεφάλι τους προς την μεριά της πόρτας, ενώ ακόμα δεν είχε ξεπροβάλλει το πρόσωπο που περίμεναν να δουν. Ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Μπαίνει και με δυνατή και βαριά φωνή τους χαιρετάει όλους αστειευόμενος και με εμφανή την καλή του διάθεση. Χαιρετάει και εμένα. "Εσύ είσαι ο Θάνος;" με ρωτάει. Ερώτηση που την έκανε όμως χωρίς να έδειχνε πως περίμενε την απάντησή μου. "Καλώς τα νιάτα μας. Χαίρομαι που σε γνωρίζω" μου κάνει και στρίβει το κεφάλι προς τους "μεγάλους" της παρέας ξεκινώντας τη συζήτηση.
Ούτε που θυμάμαι τι έλεγαν. Θυμάμαι μόνο το πόσο τον περιεργαζόμουν όση ώρα ήταν εκεί. Φυσιογνωμία οικεία από την τηλεόραση και τις εφημερίδες, και το όνομά του να το ακούω σχεδόν καθημερινά εντός κι εκτός σπιτιού. Έχω ακόμα την εικόνα του να είναι καθισμένος στη μεγάλη δερμάτινη καρέκλα, να καλαμπουρίζει, να γελάει με τη βαθιά του φωνή, να κουνάει τα χέρια του όσο μιλούσε και να σηκώνει τα φρύδια του τόσο πολύ που οι ρυτίδες του μετώπου του να φαίνονται ακόμα πιο βαθιές. Ενώ η συζήτηση είχε φουντώσει, τα τσιγάρα να ανάβουν το ένα μετά το άλλο, και όλοι με ένα στυλό και ένα χαρτί στα χέρια να σβήνουν και να γράφουν, η ξανθιά κυριούλα που μας υποδέχτηκε ανοίγει τον πόρτα και του λέει "είναι ώρα να φύγετε. Ο οδηγός περιμένει από κάτω". Σηκώνεται μονομιάς και κάνοντας σε όλους ένα νεύμα αποχαιρετισμού και πετώντας το σακάκι στον ώμο, εξαφανίζεται.
Από τότε μέχρι να ενηλικιωθώ συνάντησα πολλές φορές τον Άκη στις Βρυξέλλες. Όμως όσο περνούσαν τα χρόνια, το όνομά του ξεθώριαζε, ο μύθος που είχε χτιστεί γύρω από το πρόσωπό του κατέρρεε και σταδιακά πολλά από τα μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ που κάποτε τον προσκυνούσαν, άρχισαν να κάνουν σχεδόν ότι δεν τον ξέρουν. Τα διδάγματα που βγαίνουν από την ιστορία του άλλοτε κραταιού αυτού πολιτικού άνδρα είναι πολλά. Ο καθένας μπορεί να κρατήσει για τον εαυτό του τα δικά του διδάγματα. Σίγουρα και ο Άκης τα δικά του. Για μένα, είτε αθώος είναι είτε ένοχος, η περίπτωσή του διδάσκει ένα πράγμα: ότι η ηθική δεν αφορά μόνο το πώς διαχειρίζεται ένας πολιτικός το δημόσιο χρήμα. Εξίσου ανήθικη είναι και η συμπεριφορά όλων όσων σήμερα γυρίζουν την πλάτη στην "ποδιά" που κάποτε φιλούσαν. Και μάλιστα μερικοί εξ αυτών είναι σήμερα και κορυφαίοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που επιζητούσαν τις εποχές εκείνες την εύνοια του Άκη.
protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου