τον Οκτώβριο του τρέχοντος έτους εισέβαλαν παράνομα στη χώρα, υπό τα απαθή βλέμματα του Στρατού, της Αστυνομίας και της ευρωπαϊκής δυνάμεως FRONTEX, 45.000 λαθρομετανάστες
από τα πιο μακρινά και απίθανα μέρη της Γης. Το μωσαϊκό δεν περιλαμβάνει τώρα μόνο τους γνωστούς Ασιάτες και Αφρικανούς, περιλαμβανομένων των Αράβων της Βόρειας Αφρικής, Αλγερινών, Τυνησίων, Μαροκινών, που κάνουν τον κύκλο της Μεσογείου για να μπουν στην Ευρώπη από τον Έβρο. .....
Περιλαμβάνει και λαθρομετανάστες ακόμη πιο εξωτικούς, από τις Νήσους Κομόρες του νότιου Ινδικού Ωκεανού και από τον Άγιο Δομήνικο της Καραϊβικής!
Εκτιμάται ότι, με τον ρυθμό αυτό, ο αριθμός των λαθρομεταναστών μέχρι το τέλος του έτους θα υπερβεί τις 47.000 του περσινού έτους και θα σημειώσει ρεκόρ, προς δόξαν των υπευθύνων, που εξαγγέλλουν κάθε τόσο σχέδια για τον έλεγχο δήθεν των συνόρων, την επαναπροώθηση των παρανόμων μεταναστών και τον συντονισμό με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αντιμετώπιση του προβλήματος.
Ποιος έδεσε τα χέρια του Στρατού και της Αστυνομίας και αυτό που έκαναν πριν δεν το κάνουν τώρα και αυτό που μπορούσαν πριν δεν το μπορούν τώρα;
Ποιες είναι αυτές οι οδηγίες τόσο προς τις ελληνικές αρχές όσο και προς τη FRONTEX που επιτρέπουν την ανεξέλεγκτη εισβολή και μετατρέπουν τους φρουρούς των συνόρων σε παθητικούς θεατές και τροχονόμους των λαθρομεταναστών;
Είναι δυνατόν το πρόσχημα και το άλλοθι του δήθεν πολιτικού ασύλου να διευρύνεται, πέρα από κάθε κοινή λογική, για να χωρά οποιονδήποτε και να επιτρέπει σε οποιονδήποτε να μπει στη χώρα, δήθεν «προσωρινά», μέχρι που να εξετασθεί η περίπτωσή του «μέσω της δικαστικής οδού»;
Είναι προφανής η κατάχρηση και η προσχηματική επίκληση του πολιτικού ασύλου. Τι πρέπει όμως να γίνει ακόμη για να αφυπνισθούν οι αρμόδιοι κυβερνητικοί ιθύνοντες και να πάρουν δραστικά μέτρα;
Έχουν αντιληφθεί πού οδηγεί η παράνομη είσοδος κάθε χρόνο ενός τέτοιου αριθμού λαθρομεταναστών, που αντιστοιχεί σε μια μεσαία ελληνική πόλη;
Έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει η εισβολή αυτή για την εθνική και την κοινωνική συνοχή και για το εθνικό μέλλον και την πολιτιστική ταυτότητα της χώρας;
Έχουν, τέλος, συνειδητοποιήσει ότι η μαζική λαθρομετανάστευση προς την Ελλάδα ξένων πληθυσμών, που δεν έχουν καμιά πολιτιστική συνάφεια με την Ελλάδα, αλλάζει δραματικά τη γεωπολιτική του ελληνικού χώρου και δημιουργεί γεωπολιτικούς όρους για την άσκηση από την Άγκυρα ασύμμετρης νεοοθωμανικής επιρροής στην Ελλάδα;
Η Ευρώπη δεν έχει σύνορα μόνο από την πλευρά της Ελλάδος.
Η ευρωπαϊκή οδηγία για το πολιτικό άσυλο ισχύει επίσης και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Γιατί όμως παρατηρείται μόνο στον Έβρο ο μεγάλος συνωστισμός λαθρομεταναστών από κάθε γωνιά της Γης;
Η ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΟΧΗΣ ΤΗΣ
ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΕΩΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ
Το φαινόμενο αυτό δεν εξηγείται μόνο από τη γεωγραφία της χώρας. Η ίδια γεωγραφία δεν εμπόδιζε την Ελλάδα να ελέγχει αποτελεσματικά τα σύνορά της μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Αιτία επίσης δεν μπορεί να είναι μόνο η φτώχεια, η δυστυχία και οι πόλεμοι στον Τρίτο Κόσμο. Αυτά υπήρχαν, και σε χειρότερη ακόμη μορφή, πριν από τη δεκαετία του '90.
Δεν οδηγούσαν όμως σε μαζική λαθρομετανάστευση, τουλάχιστον στην Ευρώπη. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο εθεωρείτο, άλλωστε, αδιανόητο λόγω του αυστηρού ελέγχου των συνόρων και της ισχύουσας νομοθεσίας.
Τι άλλαξε επομένως; Πρώτ' απ' όλα άλλαξε το διεθνές σκηνικό με την κατάρρευση των χωρών του λεγομένου «πραγματικού σοσιαλισμού». Αυτό είχε συνέπεια για την Ελλάδα τις μεταναστευτικές πιέσεις που δέχθηκε από τους λαούς των Βαλκανίων, κυρίως την Αλβανία.
Το γεγονός όμως ότι οι λαοί των χωρών του «πραγματικού σοσιαλισμού» μπορούσαν να βγουν από τα σύνορά τους δεν σήμαινε αυτομάτως ότι μπορούσαν να μπουν και να εγκατασταθούν σε άλλες χώρες. Ένα παράδειγμα είναι η Ιταλία και ο τρόπος με τον οποίο απώθησε τα κύματα των Αλβανών που είχαν σπεύσει να εισέλθουν στην Ιταλία.
Η Ελλάδα προσπάθησε, σε πρώτη φάση, να παραμείνει σταθερή στην πολιτική του αυστηρού ελέγχου των συνόρων, διεξάγοντας κλεφτοπόλεμο με τους αλβανούς λαθρομετανάστες.
Σε δεύτερη φάση, χαλάρωσε και άλλαξε την πολιτική της.
Η πολιτική αυτή τροποποιήθηκε ριζικά από την κυβέρνηση Σημίτη, στην οποία μετείχε ενεργά, ως υπουργός Εξωτερικών, και ο τέως πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.
Οι λόγοι που προεβλήθησαν για την αλλαγή ήταν η κατάσταση στα Βαλκάνια, οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και ανθρωπιστικοί λόγοι. Έγινε όμως γρήγορα φανερό ότι η πολιτική ανοχής στη λαθρομετανάστευση εγγραφόταν, πίσω από το ανθρωπιστικό προσωπείο, σ' έναν πολύ πιο ευρύ ορίζοντα: την παγκοσμιοποίηση, η έλευση της οποίας αποτέλεσε τη δεύτερη μεγάλη αλλαγή μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενώσεως.
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
ΚΑΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ
Αυτό φάνηκε καθαρά από τις διακηρύξεις που άρχισε να κάνει η κυβέρνηση Σημίτη ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει πολυπολιτισμική» και ότι πρέπει να «προσαρμοσθεί» στην παγκοσμιοποίηση, που είναι δήθεν «αναπόφευκτη» ιστορική εξέλιξη.
Η ταύτιση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως με την παγκοσμιοποίηση, που βλέπουμε σήμερα πού οδήγησε την Ευρώπη, χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για να παρουσιασθεί και να προωθηθεί η παγκοσμιοποίηση με τον ελκυστικό ακόμη τότε μανδύα της ευρωπαϊκής ιδέας.
Στο πλαίσιο, μάλιστα, αυτό καλλιεργήθηκε ειδικότερα η ιδέα ενός υπερεθνικού Ευρωπαϊσμού, που προϋποθέτει την αποδόμηση του έθνους και την υπέρβαση του εθνικού κράτους, ώστε αυτός να είναι συμβιβάσιμος με την παγκοσμιοποίηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου