Η σχέση της χώρας μας, με το μηχανισμό “επιτήρησης” που έχουν συστήσει από κοινού το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από χθες, εισήλθε σε μία νέα φάση.
Όχι ότι δε το γνωρίζαμε ή δε μας είχε απασχολήσει στο παρελθόν, αλλά χθες, κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου της “τρόικας”, έπεσαν τα προσχήματα και διαφάνηκε καθαρά το πώς ακριβώς έχει η σχέση μεταξύ της ελληνικής Κυβέρνησης και των τριών υποστηρικτικών οργανισμών (και δανειστών της) και έγινε ξεκάθαρο και το ποιός λαμβάνει τις αποφάσεις, αλλά και η χρονική διάρκεια της σχέσης αυτής.
Χωρίς περιστροφές, επιφυλάξεις ή προσχηματικούς χαρακτηρισμούς, ο κ. Servaas Deroose ανέφερε ότι η χώρα θα υποχρεωθεί να ρευστοποιήσει κρατική περιουσία ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ κατά την επόμενη 5ετία (απ’ αυτά, τα 15 δισεκ. θα πρέπει να συγκεντρωθούν εντός του 2011 - 2012) και ότι τα έσοδα θα χρησιμοποιηθούν απ’ ευθείας για τη μείωση του δημοσίου χρέους.
Το ποσό αυτό, είναι ανεξάρτητο από το ποσό που αντιστοιχεί στο 8% του ΑΕΠ, το οποίο θα πρέπει .....να εξοικονομήσει με άλλους τρόπους της η Κυβέρνηση, κατά το διάστημα των ετών 2011 - 2014.
Βεβαίως, η ανακοίνωση μίας τόσο εντυπωσιακής δέσμευσης της ελληνικής Κυβέρνησης, από υψηλόβαθμους υπαλλήλους οργανισμών στους οποίους μετέχει το ελληνικό Κράτος και όχι από τους επίσημους -και εκλεγμένους- εκπροσώπους της Κυβέρνησης, δεν περιποιεί τιμή για τη χώρα μας. Και αποτελεί ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα της απώλειας της κρατικής κυριαρχίας, την οποία άλλωστε έχει παραδεχθεί και ο κ. Πρωθυπουργός.
Από την άλλη πλευρά, η αναζήτηση των αιτίων για τα οποία η χώρα έφθασε σε αυτό το κατάντημα, δεν έχει πλέον σημασία, αφού αυτό αναλύεται επί πολλούς μήνες. Βεβαίως, το περίεργο είναι το πώς εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι θρασύδειλα και καιροσκοπικά αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες των παρατάξεων τους για την κατάντια αυτή, δημιουργώντας έτσι ερωτηματικά για το εάν έχουν πραγματικά καταλάβει τη φάση στην οποία βρίσκονται η χώρα, η οικονομία και η κοινωνία.
Το κυρίως όμως ζήτημα είναι το εάν μπορούν να συγκεντρωθούν αυτά τα χρήματα μέσα στο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, καθώς επίσης και το τί επιπτώσεις μπορεί να έχει η συγκέντρωση των χρημάτων αυτών.
Είναι αυτονόητο ότι για να συγκεντρωθεί αυτό το ποσό, η ελληνική Κυβέρνηση θα πρέπει να πουλήσει, ότι είναι δυνατό να πουληθεί (σύμφωνα άλλωστε και με τις συστάσεις του κ. Thomsen, εκπροσώπου του Δ.Ν.Τ.): συμμετοχές σε εισηγμένες εταιρίες, κρατικές επιχειρήσεις και κυρίως κρατικά κτήρια και κρατική γη).
Μπορούμε εύκολα να φαντασθούμε την Ελλάδα, να μετατρέπεται σε ένα απέραντο κρατικό πωλητήριο κατά τα επόμενα 5 χρόνια και στρατιές επενδυτών, αρπακτικών και κομπιναδόρων να επισκέπτονται τη χώρα.
Το ποσό των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ είναι πράγματι τεράστιο για να εξευρεθεί σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, όταν μάλιστα, το σύνολο των -περιβόητων- αποκρατικοποιήσεων που έγιναν κατά την τελευταία 20ετία, μετά βίας φθάνει στα δέκα δισεκατομμύρια.
Όμως, εάν θέλουμε πραγματικά να προβληματισθούμε, ή ακόμη και να λυπηθούμε, για τα δικά μας σφάλματα και τη δική μας ευθύνη για το πώς αφήσαμε τη χώρα μας να φθάσει σ’ αυτή την κατάντια, θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, το δημόσιο χρέος, από τα 239,7 δισεκατομμύρια ευρώ στις 31/12/2007, εκτινάχθηκε στα 298,5 δισεκατομμύρια, στο τέλος του 2009 (*).
Δηλαδή, μέσα σ’ αυτή την -τραγική για τα οικονομικά της χώρας- διετία, το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 58,8 δισεκατομμύρια ευρώ!
Σήμερα, μας φαίνεται δύσκολο (αν όχι και ακατόρθωτο), οδυνηρό και βεβαίως εκβιαστικό ή προσβλητικό, να υποχρεωνόμαστε να συγκεντρώσουμε 50 δισεκατομμύρια ευρώ, μέσα σε μία 5ετία, ρευστοποιώντας κρατικά περιουσιακά στοιχεία.
Και όμως! Μέσα σε μόλις μία διετία, η χώρα κατασπατάλησε σχεδόν 59 δισεκατομμύρια!
Η εμπειρία αυτή, την οποία θα βιώσουμε είτε μας αρέσει, είτε δε μας αρέσει, ας μας γίνει μάθημα. Έτσι ώστε να δημιουργήσουμε τους μηχανισμούς να μην ξαναβρεθεί η χώρα μας στην κατάσταση αυτή.
Όμως, ας προσπαθήσουμε να εκμεταλλευθούμε το βίωμα αυτής της δύσκολης στιγμής. Η πώληση περιουσιακών στοιχείων της χώρας, μπορεί να αποτελέσει μία καλή ευκαιρία για την προσέλκυση αγοραστών - επενδυτών, οι οποίοι δε θα έρθουν στη χώρα για να “σκυλεύσουν” το πτώμα της, αλλά να επενδύσουν για να δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερο πλούτο, κερδίζοντας βέβαια για τις επενδύσεις τους και την ανάληψη ρίσκου, αλλά παράλληλα δημιουργώντας νέο πλούτο, νέες θέσεις εργασίας και πηγές εισοδημάτων για το λαό της.
Συνεπώς, η προσέλκυση σοβαρών και πετυχημένων επενδυτών στη χώρα, θα είναι πλέον η νέα πρόκληση για την Κυβέρνηση και ένας από τους μοναδικούς τρόπους, ώστε να αποκτήσει και πάλι τη δυνατότητα να λαμβάνει αυτή τις αποφάσεις για τη χώρα που “κυβερνά”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου