του Ανδρέα Πετρουλάκη
Ο κ. Κεδίκογλου είναι ένα κλασικό
δείγμα κυβερνητικού εκπροσώπου των χρόνων που η πολιτική εξαντλείτο σε
μεγάλο βαθμό σε ανούσιο σκυλοκαυγά χωρίς αντίκρισμα μεταξύ των δύο
μεγάλων κομμάτων της εποχής. Μοιάζει να έχει αντιγράψει κατά γράμμα το
στυλ και τη φρασεολογία των κλασικότερων του είδους (Μαρούδα, Μαγγίνα,
Πρωτόπαπα κλπ) που στην ημερήσια διάταξή τους είχαν, όχι την...
απάντηση με επιχειρήματα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά την αποδόμηση του αντιπάλου με επίθετα, χαρακτηρισμούς και στρεψοδικίες.
Τι προσφέρουν πραγματικά στην ενημέρωση του λαού ατάκες του τύπου “ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να κρύψει τη μόνιμη φαντασίωση του να χρεοκοπήσει η χώρα”, “αναζητά τη δικαίωσή του στην αποτυχία μας”, “κάνει επίδειξη εθνικής ανευθυνότητας”, “ κατώτερος των περιστάσεων περιφέρει την μικροψυχία και τον μικροκομματισμό του”, “ η Ελλάδα, προς απογοήτευση του κ. Τσίπρα, θα τα καταφέρει”, στις οποίες αναλώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του ρεπερτορίου του; Του είπε κανείς ότι η δουλειά για την οποία τον πληρώνουμε είναι να μας κάνει το ψυχογράφημα του Τσίπρα; Του είπε κανείς ότι μας ενδιαφέρουν οι παιδαριώδεις δίκες προθέσεων στις οποίες ξοδεύει την ενημέρωση που υποτίθεται ότι μας οφείλει; Του είπε κανείς ο ρόλος του εκπροσώπου της Κυβέρνησης εξαντλείται στην επινόηση ρητορικών σχημάτων (μάλλον φτηνών) για να μειώσει τον αντίπαλο;
Ο κ. Κεδίκογλου πιθανόν δεν έχει αντιληφθεί ότι η τωρινή συγκυρία έχει διαφορετικές απαιτήσεις από το πρόσωπο που κατέχει το αξίωμά του. Ο λαός κατατρύχεται από φόβο και διαρκή ανησυχία, βομβαρδίζεται καθημερινά από δυσνόητες αλλά απειλητικές έννοιες που δεν μπορεί να εκτιμήσει πάντα, ακούει ότι το μέλλον του παίζεται από το ένα γιούρογκρουπ στο άλλο για λόγους που δεν είναι συχνά εύληπτοι και κυρίως του επιβάλλονται κάθε τρείς και λίγο αβάσταχτα μέτρα που τον βεβαιώνουν πάντα ότι είναι τα τελευταία. Για αυτό και έχει όσο ποτέ στο παρελθόν ανάγκη από νηφάλια, ψύχραιμη και υπεύθυνη ενημέρωση από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης που θα του περιγράφει με επιχειρήματα, νούμερα και στοιχεία πού το πάνε το καράβι. Αντί αυτού βλέπει καθημερινά έναν θυμωμένο κύριο να βρίζει τον Τσίπρα. Πρέπει να καταλάβει ότι κανείς δεν χρειάζεται σήμερα κάποιον που το επάγγελμά του είναι να πολώνει παραπάνω το πολιτικό κλίμα. Να αντιληφθεί ότι το στερεότυπο σχήμα “ο Σαμαράς τα κάνει τέλεια, ο Τσίπρας είναι μπάζο” δεν είναι πια πρόσφορο.
Επιπλέον υπάρχει και ένα θέμα συμμετρίας. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος. Ο Σίμος Κεδίκογλου στην πολιτειακή ιεραρχία πολύ χαμηλότερα. Γνωρίζω ότι η συμπεριφορά του εναρμονίζεται με την πάγια τακτική των κυβερνητικών εκπροσώπων να εκφράζονται αχαλίνωτα εναντίον του επικεφαλής του αντίπαλου μεγάλου κόμματος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και σωστή. Εκ των πραγμάτων ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προσωποποιεί την άλλη κυρίαρχη πολιτική αντίληψη που υπάρχει στην κοινωνία μας (σήμερα περισσότερο από ποτέ) και η δική του ρητορική κρίνεται με διαφορετικά μέτρα από αυτά της φρασεολογίας του εκπροσώπου που οφείλει να κινείται σε χαμηλότερη κλίμακα. Ακόμα και από σεβασμό για το αξίωμα.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστώναπάντηση με επιχειρήματα στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αλλά την αποδόμηση του αντιπάλου με επίθετα, χαρακτηρισμούς και στρεψοδικίες.
Τι προσφέρουν πραγματικά στην ενημέρωση του λαού ατάκες του τύπου “ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να κρύψει τη μόνιμη φαντασίωση του να χρεοκοπήσει η χώρα”, “αναζητά τη δικαίωσή του στην αποτυχία μας”, “κάνει επίδειξη εθνικής ανευθυνότητας”, “ κατώτερος των περιστάσεων περιφέρει την μικροψυχία και τον μικροκομματισμό του”, “ η Ελλάδα, προς απογοήτευση του κ. Τσίπρα, θα τα καταφέρει”, στις οποίες αναλώνει το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του ρεπερτορίου του; Του είπε κανείς ότι η δουλειά για την οποία τον πληρώνουμε είναι να μας κάνει το ψυχογράφημα του Τσίπρα; Του είπε κανείς ότι μας ενδιαφέρουν οι παιδαριώδεις δίκες προθέσεων στις οποίες ξοδεύει την ενημέρωση που υποτίθεται ότι μας οφείλει; Του είπε κανείς ο ρόλος του εκπροσώπου της Κυβέρνησης εξαντλείται στην επινόηση ρητορικών σχημάτων (μάλλον φτηνών) για να μειώσει τον αντίπαλο;
Ο κ. Κεδίκογλου πιθανόν δεν έχει αντιληφθεί ότι η τωρινή συγκυρία έχει διαφορετικές απαιτήσεις από το πρόσωπο που κατέχει το αξίωμά του. Ο λαός κατατρύχεται από φόβο και διαρκή ανησυχία, βομβαρδίζεται καθημερινά από δυσνόητες αλλά απειλητικές έννοιες που δεν μπορεί να εκτιμήσει πάντα, ακούει ότι το μέλλον του παίζεται από το ένα γιούρογκρουπ στο άλλο για λόγους που δεν είναι συχνά εύληπτοι και κυρίως του επιβάλλονται κάθε τρείς και λίγο αβάσταχτα μέτρα που τον βεβαιώνουν πάντα ότι είναι τα τελευταία. Για αυτό και έχει όσο ποτέ στο παρελθόν ανάγκη από νηφάλια, ψύχραιμη και υπεύθυνη ενημέρωση από τον εκπρόσωπο της κυβέρνησης που θα του περιγράφει με επιχειρήματα, νούμερα και στοιχεία πού το πάνε το καράβι. Αντί αυτού βλέπει καθημερινά έναν θυμωμένο κύριο να βρίζει τον Τσίπρα. Πρέπει να καταλάβει ότι κανείς δεν χρειάζεται σήμερα κάποιον που το επάγγελμά του είναι να πολώνει παραπάνω το πολιτικό κλίμα. Να αντιληφθεί ότι το στερεότυπο σχήμα “ο Σαμαράς τα κάνει τέλεια, ο Τσίπρας είναι μπάζο” δεν είναι πια πρόσφορο.
Επιπλέον υπάρχει και ένα θέμα συμμετρίας. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αρχηγός ενός μεγάλου κόμματος. Ο Σίμος Κεδίκογλου στην πολιτειακή ιεραρχία πολύ χαμηλότερα. Γνωρίζω ότι η συμπεριφορά του εναρμονίζεται με την πάγια τακτική των κυβερνητικών εκπροσώπων να εκφράζονται αχαλίνωτα εναντίον του επικεφαλής του αντίπαλου μεγάλου κόμματος, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και σωστή. Εκ των πραγμάτων ο αρχηγός της αντιπολίτευσης προσωποποιεί την άλλη κυρίαρχη πολιτική αντίληψη που υπάρχει στην κοινωνία μας (σήμερα περισσότερο από ποτέ) και η δική του ρητορική κρίνεται με διαφορετικά μέτρα από αυτά της φρασεολογίας του εκπροσώπου που οφείλει να κινείται σε χαμηλότερη κλίμακα. Ακόμα και από σεβασμό για το αξίωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου