Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

ΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ

Όλες μας οι προσπάθειες οφείλουν να επικεντρωθούν στη μείωση του επιτοκίου και όχι στο απόλυτο ύψος του χρέους μας – το οποίο είναι καλύτερα να εξοφλήσουμε έντιμα ως έχει, αλλά με τρόπο εφικτό



Οι περισσότεροι Έλληνες είναι αντίθετοι με την «Πύρρειο Χρεοκοπία», η οποία αποφασίσθηκε ερήμην τους στις 26 Οκτωβρίου από τους ηγέτες της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ (Η.Π.Α.) – σωστά προφανώς, αφού η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σε προτεκτοράτο, υποχρεούμενη να προσφέρει «έναντι» την εθνική της κυριαρχία. Η αντίθεση τους αυτή εκφράστηκε καθαρά μέσα από τα «εκρηκτικά» γεγονότα της περασμένης εβδομάδας, καθώς επίσης μέσα από τις αρνητικές τοποθετήσεις αρκετών πολιτικών κομμάτων και ΜΜΕ.

Επομένως, όσο παράδοξη και αν ήταν η ξαφνική αλλαγή πορείας της κυβέρνησης, η οποία ανακοίνωσε (έμμεσα) τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος σε σχέση με την αποδοχή ή μη της συμφωνίας από τους Πολίτες, δεν μπορεί να θεωρηθεί εντελώς παράλογη - ακόμη και αν η Ελλάδα εκβιάζεται με την έξοδο της από την Ευρωζώνη (κάτι που θεωρούμε πως δεν μπορεί να της επιβληθεί από κανέναν, ενώ δεν πρέπει φυσικά να επιδιωχθεί από καμία κυβέρνηση).       

Περαιτέρω είναι εμφανές ότι, μέσα από το Ελληνικό θέμα επιχειρείται αφενός μεν η συγκάλυψη των προβλημάτων του Ευρώ (αδυναμία σύγκλισης των επί μέρους οικονομιών, σκόπιμη εκμετάλλευση των ελλειμματικών χωρών από τις πλεονασματικές, έντονες γαλλογερμανικές εχθρότητες, Ιταλική χρεοκοπία, ήττες της Πολιτικής από τις αγορές κλπ.), αφετέρου της αμερικανικής υπερδύναμης (ανεργία, υπερχρέωση, κοινωνικές αναταραχές κλπ.), συμπεριλαμβανομένου του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος – ενώ παράλληλα φαίνεται πως εξυπηρετούνται οι επεκτατικές βλέψεις της Γερμανίας.

Αρκεί να αναφέρει κανείς τα τεράστια προβλήματα των «συστημικών» τραπεζών των Η.Π.Α., όπως της Morgan Stanley (άρθρο μας) και της Bank of America (θεωρείται ως η μεγαλύτερη ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του συστήματος, αφού το μέγεθος του Ισολογισμού της, περί τα 2,2 τρις $, ξεπερνάει το ΑΕΠ όλων μαζί των προβληματικών χωρών της Ευρωζώνης,  ενώ κινδυνεύει με χρεοκοπία, έχοντας ήδη δανεισθεί 250 δις $ από το δημόσιο), καθώς επίσης της επενδυτικής MF Global (η 8η μεγαλύτερη πτώχευση στις Η.Π.Α., η πρώτη μετά τη Lehman Brothers), για να καταλάβει την ανάγκη συγκάλυψης των εκρηκτικών προβλημάτων εκ μέρους της υπερδύναμης - όπου προφανώς η χώρα μας εξυπηρετεί συγκεκριμένους στόχους (σενάριο).    

Ανεξάρτητα όμως από όλα αυτά, το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι οι ριζικές λύσεις για τα δικά της προβλήματα – οι οποίες ασφαλώς δεν προσφέρονται από τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου. Χωρίς να αναλωθούμε σε λεπτομέρειες, μία από τις λύσεις της χώρας μας είναι η σωστή αναδιαπραγμάτευση, όπου η  Ελλάδα θα ζητούσε την αποπληρωμή όλου του χρέους της, χωρίς καμία διαγραφή του, σε 50 ετήσιες δόσεις - με επιτόκιο της τάξης του 1,5% (όσο δηλαδή πληρώνουν σήμερα οι εμπορικές τράπεζες στην ΕΚΤ). Εάν τα κατάφερνε, τότε οι επιβαρύνσεις στον προϋπολογισμό της θα ήταν οι παρακάτω:

ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Επιβάρυνση του προϋπολογισμού σε δις €, με επιτόκιο 1,5% για το χρέος και ολοσχερή εξόφληση του σε 50 έτη.

Μεγέθη
360 δις - 1,5% - 50 έτη


Ετήσιοι τόκοι δανείου
5,4
Ετήσιες  δόσεις 50 ετών
7,2


Σύνολο*
12,6
* Μόνο οι τόκοι που πληρώνουμε σήμερα είναι 17 δις €, ενώ υπολογίζονται στα 28 δις € το 2015!

Ειδικότερα, το πρόβλημα μίας χώρας, όπως και μίας επιχείρησης, δεν είναι τόσο το χρέος, όσο το επιτόκιο και οι δόσεις εξόφλησης του. Δηλαδή, ακόμη και αν η χώρα μας είχε λιγότερο χρέος, αλλά μεγαλύτερα επιτόκια ή/και δόσεις, όπως συμβαίνει με τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου, το πρόβλημα της δεν θα ήταν αισθητά μικρότερο. Επομένως, όλες μας οι προσπάθειες οφείλουν να επικεντρωθούν στη μείωση του επιτοκίου και όχι στο απόλυτο ύψος του χρέους μας – το οποίο είναι καλύτερα να εξοφλήσουμε έντιμα ως έχει, αλλά με τρόπο εφικτό.  

Παράλληλα, η Ελλάδα θα έπρεπε να διεκδικήσει την εξόφληση των γερμανικών επανορθώσεων (άρθρο μας) - ενδεχομένως με αντίστοιχες δόσεις 50 ετών, τις οποίες θα μπορούσε να εκχωρήσει στους σημερινούς πιστωτές της. Εάν δε κατάφερνε να διαμορφώσει ένα σωστό επιχειρηματικό πλαίσιο, καταπολεμώντας την πολιτική διαπλοκή και τη διαφθορά, οι επενδύσεις των ίδιων των Ελλήνων (άρθρο μας) θα έφταναν για να τεθεί η πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας σε πορεία μεγάλης ανάπτυξης.   

Φυσικά, η εξόφληση εκ μέρους της Ελλάδας 12,6 δις € ετησίως (τοκοχρεολύσια), όταν τα πρωτογενή της ελλείμματα είναι 7,5 δις € (το 2011 με βάση το προσχέδιο προϋπολογισμού 2012), δεν είναι τόσο εύκολο να επιτευχθεί – αφού θα έπρεπε να έχει ανάλογα πλεονάσματα. Εν τούτοις, η Ελλάδα θα μπορούσε καταρχήν να καλύψει τόκους και πρωτογενή ελλείμματα, με τους φόρους του 2011 (χωρίς το νέο πρόγραμμα), εάν επανερχόταν ξανά στην ανάπτυξη – περιορίζοντας την ανεργία, εκδιώκοντας το ΔΝΤ και καταπολεμώντας τη σπατάλη του δημοσίου.

Αθήνα, 01. Νοεμβρίου 2011

                                         
    Ο κ. Β. Βιλιάρδος είναι οικονομολόγος, πτυχιούχος της ΑΣΟΕΕ Αθηνών, με μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου, καθώς επίσης συγγραφέας τριών οικονομικών βιβλίων.
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου