Δευτέρα 7 Νοεμβρίου 2011

Και τώρα το... ξύρισμα!



 Γράφει ο Νίκος Χατζηνικολάου Δείτε όλα τα άρθρα του/της
 
 
ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΜΕ όλοι έκπληκτοι, τα ξημερώματα της Πέμπτης, τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Ευάγγελο Βενιζέλο να επαίρονται γι’ αυτό που μέχρι πριν από λίγους μήνες ξόρκιζαν, όπως ο διάβολος το λιβάνι! Το κούρεμα τμήματος του ελληνικού χρέους κατά 50%, που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες, παρουσιάστηκε ως το αποκορύφωμα μιας επιτυχημένης κυβερνητικής πορείας, ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για τη δραματική, όσο και αναγκαστική κατάληξη μιας ανερμάτιστης και αναποτελεσματικής πολιτικής διαδρομής.

ΛΑΘΗ, ΑΣΤΟΧΙΕΣ, παραλείψεις και ανακολουθίες, σε συνδυασμό με την έλλειψη οράματος και την απουσία ισχυρής πολιτικής διεύθυνσης στην κυβέρνηση, οδήγησαν τη χώρα μας στη σημερινή τραγική της θέση. Γιατί, βέβαια, ό,τι και αν ισχυρίζεται η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, όπως και αν «πακετάρει» τη συμφωνία των Βρυξελλών, οι πολίτες γνωρίζουν ότι κατ' ουσίαν πρόκειται για ελεγχόμενη χρεωκοπία. Όπως, επίσης, γνωρίζουν ότι αυτή τη φορά φθάσαμε πάρα πολύ κοντά στην οριστική και πλήρη πτώχευση. Το αποκάλυψε ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί, μιλώντας για το ελληνικό δράμα. Αποφεύχθηκε, είπε, κυριολεκτικά στο παρά πέντε...

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ
είναι ότι, γι’ άλλη μια φορά, όπως ακριβώς και στις 21 Ιουλίου, ο πρωθυπουργός μας βιάστηκε να πανηγυρίσει για την... απομάκρυνση της χρεωκοπίας, θυμίζοντας στους παλαιότερους τους πανηγυρισμούς του Ανδρέα Παπανδρέου, τη δεκαετία του '80, για την... απομάκρυνση των αμερικανικών βάσεων! Όπως το καλοκαίρι, έτσι και τώρα, η στήλη αυτή συστήνει προς όλες τις κατευθύνσεις ψυχραιμία, μετριοπάθεια και χαμηλούς τόνους. Οι αποφάσεις της Πέμπτης μπορεί να φαίνονται σε πρώτη ανάγνωση θετικές, με την έννοια ότι το κούρεμα του χρέους μας θα καταστήσει σίγουρα ευχερέστερη τη μελλοντική αποπληρωμή του, μπορεί ακόμη να αποφεύχθηκαν προς στιγμήν τα χειρότερα, δηλαδή η ανεξέλεγκτη πτώχευση, αλλά μέχρι την πλήρη διαμόρφωση, ψήφιση και υπογραφή του τελικού κειμένου υπάρχει μεγάλη απόσταση. Και ο δρόμος θα είναι ανηφορικός και δύσβατος.

ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ υπήρξε μία κατ' αρχήν συμφωνία, η εξειδίκευση της οποίας θα απαιτήσει τώρα μακρά και σκληρή διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με την κοινοτική γραφειοκρατία, αλλά και με τους οίκους αξιολόγησης, τις τράπεζες και τα ασφαλιστικά ταμεία. Οι επώδυνες αυτές συζητήσεις θα κρατήσουν τουλάχιστον δύο, ίσως και τρεις μήνες και από την έκβασή τους θα κριθούν πολλά και σημαντικά. Από το περιεχόμενο του νέου δεκαετούς Μνημονίου, τη μορφή της επιτροπείας που θα επιβληθεί στη χώρα, μέχρι το μέλλον των ελληνικών τραπεζών και των ασφαλιστικών ταμείων. Μετά το κούρεμα, έρχεται το... ξύρισμα!

ΑΚΟΜΗ ΟΜΩΣ και αν όλες αυτές οι σημαντικές εκκρεμότητες αντιμετωπισθούν το επόμενο διάστημα με απόλυτη επιτυχία, οι κυβερνητικοί πανηγυρισμοί εξακολουθούν να είναι επιεικώς ακατανόητοι! Πώς μπορεί να θριαμβολογεί κάποιος για μια συμφωνία, που αν και εφόσον η εφαρμογή της επιτύχει, θα φέρει το χρέος μας 10 χρόνια μετά -δηλαδή το 2020- στο επίπεδο που ήταν το 2009, όταν δηλαδή ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία; Και οι αιματηρές θυσίες όλων αυτών των ετών γιατί έγιναν; Για να επιστρέψουμε στην... αφετηρία του πρώτου Μνημονίου; Και ακόμη: Πώς μπορεί να πανηγυρίζει κανείς, όταν αναλυτές των περιβόητων οίκων αξιολόγησης, όπως ο Κρις Πράις της Fitch σήμερα στη Real news, μιλούν ήδη για επισημοποίηση της χρεωκοπίας; Ή όταν ο βασικός οικονομικός σύμβουλος του Γερμανού υπουργού Σόιμπλε, Κλέμενς Φουστ, δηλώνει στην εφημερίδα μας ότι η λύση που δόθηκε δεν είναι οριστική και ότι η Ελλάδα θα χρειαστεί στο μέλλον είτε νέα οικονομική ενίσχυση, είτε περαιτέρω κούρεμα του χρέους της;

ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, ΠΡΟΦΑΝΕΣ ότι όσοι πανηγυρίζουν και θριαμβολογούν σήμερα, απλώς ανοηταίνουν. Είναι ώρες ευθύνης. Απαιτείται ώριμη σκέψη, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Πόσοι, για παράδειγμα, από τους φλύαρους πανηγυριστές των τελευταίων ημερών έχουν σκεφθεί τι θα συμβεί αν κατά το δίμηνο της διαπραγμάτευσης για την τελική διαμόρφωση της απόφασης των Βρυξελλών «σκάσει» η Ιταλία; Θα ισχύσουν τότε όσα προχθές συμφωνήθηκαν; Και ακόμη: Δεν αναλογίζονται οι θριαμβολογούντες ότι το... «μη βιώσιμο» χρέος της χώρας του Μπερλουσκόνι, έφθασε ήδη στο 118% του ΑΕΠ της, όταν το δικό μας θα φθάσει στα ίδια επίπεδα το... 2020;

ΜΗΠΩΣ, ΛΟΙΠΟΝ, πρέπει ο... θρίαμβος της Πέμπτης να αποτιμηθεί στις πραγματικές του διαστάσεις; Μήπως πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι η χώρα βαδίζει, πλέον, πάνω στο σκοινί; Μήπως ήρθε η ώρα μιας εθνικής πανστρατιάς για τη σωτηρία της χώρας, που ο Γ. Παπανδρέου και η αποτυχημένη κυβέρνησή του οδήγησαν ήδη στην ελεγχόμενη χρεωκοπία; Μήπως ήρθε η ώρα για ένα νέο εθνικό σχέδιο δυναμικής ανάπτυξης της οικονομίας μας; Μήπως ήρθε η ώρα της εθνικής αφύπνισης και ανασυγκρότησης; Μήπως;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου